Jaar: 2003
Regisseur: Mike Newell

“Een progressieve docent stimuleert vrouwelijke studenten om meer uit het leven te halen dan alleen trouwen,” las ik op Netflix. Dit sprak me wel aan in Mona Lisa Smile. Bovendien stelt Julia Roberts eigenlijk nooit teleur. Ook deze keer niet.

conservatief

We gaan terug naar de jaren vijftig, waar op het zeer conservatieve Wellesley college voor vrouwen, kunstdocente Katherine Ann Watson (Julia Roberts) komt te werken. Er heerst op dit college een strikte cultuur met vele regels, waar niemand van afwijkt, behalve Katherine.

Veel in zich

Wat ik leuk vind aan Mona Lisa Smile is dat het veel in zich heeft. Naast de pogingen die je Katherine ziet doen om de studentes aan het denken te zetten, zie je de levens van de studentes en het privéleven en liefdesleven van Katherine zelf, dat verre van saai is.

Niet eenzijdig

Het centrale onderwerp van kiezen voor een carrière wordt niet eenzijdig belicht. Hoewel de mening van Katherine de positieve overhand heeft gedurende de hele film, geeft de film ook ruimte aan andere ideeën over relaties, werk en ambities als vrouw zijnde.

Pittig en leuk

De cast is eveneens leuk. Naast de wederom topvertoning van Julia Roberts, maken Julia Stiles, Kirsten Dunst, Maggie Gyllenhaal en Ginnifer Goodwin – als studentes – Mona Lisa Smile pittig en leuk. Dominic West, die ik kortgeleden nog zag in Colette, is de minder conservatieve docent Bill en John Slattery heeft ook een kleine rol.

Echt

Er wordt op een mooie manier op de emoties ingegaan die het maken van keuzes met zich meebrengt. Dat maakt het verhaal heel echt, en daarmee prachtig. Vooral het einde vond ik heel mooi en heb ik een traantje bij gelaten.

Aanrader?

Alles bij elkaar is Mona Lisa Smile een mooie film over wat in de jaren vijftig het levensdoel en imago van een vrouw was, een film over anders denken, over keuzes en over de liefde. Heel echt verteld, en daarom prachtig. Aanrader.

IMDb naar Mona Lisa Smile.