Jaar: 1967
Regisseur: Jacques Tati

Van deze film heb ik zin gekregen om voortaan in mantelpakjes, (nep-) bontjassen, op naaldhakjes en met hoedjes op door het leven te gaan. Tamelijk geweldig, zo elegant als álle vrouwen in Playtime gekleed zijn. 

Eindelijk

Een tijd geleden was mijn interesse voor Playtime al geprikkeld, toen ik erover las op Cineville. Later hoorde ik van iemand dat Tati’s films erg goed zijn. Toch kwam het kijken er lang niet van, mede doordat de film op weinig plekken wordt getoond. Dankzij Cinetree, mijn nieuw ontdekte website voor kwaliteitsfilms, kon ik Playtime eindelijk zien.

Genot voor het oog

En daar heb ik geen spijt van. Playtime blijkt een genot voor het oog. Deze a-typische film in veelal grijs- en blauwtinten, kijkt weg als een visueel toneelstuk. De filmmaker zelf speelt Monsieur Halot, een verdwaalde man op een luchthaven. Een luchthaven waar veel gebeurt. Beleefdheden en charme staan centraal, toch ontstaat er snel een chaos. Vooral dankzij Halot, die niet in staat is om mee te bewegen met zijn omgeving.

Zen & surrealistisch

Naast geweldig visueel, is de film heel ‘zen’ om naar te kijken: geen drukte, geen lawaai, enkel subtiele – en vaak grappige – geluidseffecten. Daarnaast zit de film vol met flauwe grappen, die ondanks dat toch erg grappig zijn. Hoewel compleet onduidelijk is waar het verhaal naartoe gaat, verveelt het kijken naar Playtime totaal niet, doordat het steeds verrast met boeiende, surrealistische situaties.

Royal Garden

Na de luchthaven, komen ook andere locaties op Hulot zijn pad. Het mooiste deel van de film vind ik de scènes in het nieuw geopende restaurant ‘Royal Garden’ waar de medewerkers neurotisch zijn, de gasten steeds uitgelatener en de rugleuningen in kroon-vorm afdrukken achterlaten in ieders rug. Ik vond het allemaal erg komisch.

Concluderend

Om meerdere redenen – visueel, surrealistisch, grappig, stijlvol – is Playtime een echte aanrader. Zeker als je houdt van komische films.

Link naar Playtime.