Jaar: 1991
Regisseur: Gus van Sant

Gek genoeg zijn de bekendste films van Gus van Sant me altijd ontglipt. Door Lab111 die afgelopen zomer deze selectie vertoonde, werd ik herinnerd aan dit feit. In de zomer ontglipten mij de films wederom, maar deze winterperiode zag ik eindelijk een kans om My Own Private Idaho eens uit te checken. In Rialto deze keer.

Bijna ontnomen

Een kans die me nog bijna ontnomen werd door zowel mijn eigen plotselinge twijfel bij de bioscoopzaal over of de film nou wel draaide – aangezien ik het de dag zelf niet meer had gecontroleerd en iedereen in de rij voor me naar een ander film ging – als een strenge kassamedewerkster die toegaf dat de film draaide, maar enkele minuten na de start al geen kaartje meer voor me wilde uitdraaien.

Ze vertelde mij dat de film al was begonnen, en dat ik enorm zou storen. Ik overtuigde haar dat ik zachtjes zou zijn en wees haar op het feit dat ik nog ruim binnen de tijdszone zat waarin je een kaartje kunt halen. Zij, daarop, zei dat er geen voorfilmpjes waren dus dat het ook niet eens de moeite meer zou zijn. Ik ‘dwong’ haar opnieuw om dat verrukte kaartje uit te draaien. Wat ze uiteindelijk mopperend en belerend deed.

De kassamedewerker had zeer terechte bezwaren, zo bleek. Bij het bereiken van de bioscoopzaal stond de deur nog wijd open en liepen er enkele andere bezoekers voor me naar binnen. De voorfilmpjes waren nog bezig. Een vrolijk einde, nog voordat de film begon.

wazig

Nu dan de film zelf. De beginscène – die ongeveer gelijk is aan de eindscène – heeft een wazige sfeer. Hoofdpersoon Mike (River Phoenix) is dan ook vrij wazig als persoon. Je snapt direct wie hij is na de eerste scène. Het soort leven dat hij leidt en zijn dromen en wensen, ontdek je later.

Keanu

Al snel komt Keanu Reeves in beeld, Scott in de film. Ik begrijp eindelijk waarom de man zo populair was tijdens de jaren negentig. Net als Gus van Sant, is ook Keanu me vaak ontglipt. Het helpt, dat je hem ook regelmatig halfnaakt ziet in deze film. Scott is de zoon van een succesvolle zakenman en op andere momenten vaak gekleed in pak.

Niets te gek

Wat me direct opvalt, is dat Van Sant op een heerlijke manier de andere kant van het cliché opzoekt. Geen saaie voorspelbaarheid. Nee, niets is te gek en zowel de personages als de scènes zijn gewaagd. Een échte filmhuisfilm gemaakt vanuit een overtuiging, anders dan alleen voor het vermaak.

Genoeg te zien

Naast aantrekkelijke hoofdrolspelers, kan ik erg genieten van de jaren tachtig-uitstraling van de andere mannen in My Own Private Idaho. Die broek! Die sokken! Genoeg te zien überhaupt.

Groots

Tijdens sommige dialogen voel ik me verzand in een toneelstuk. De bewegingen zijn wild, de woorden zijn groots en poëtisch als Shakespeare.

Liefde

Liefde heeft een rare, maar mooie dimensie in de film. Precies zo bijzonder als dat kán zijn, in een filmhuisfilm. Er wordt er geen chocola gegeten en er worden bloemen uitgedeeld. Er gebeuren wel andere dingen.

Conclusie

Alle kenmerken op een rij, bij elkaar in de mix, vind ik My Own Private Idaho helemaal te gek. Fantastisch mooie, gewaagde film. Aanrader.

IMDb naar My own private Idaho.