Jaar: 1985
Regisseur: Jûzô Itami

Tampopo is als een kommetje ramen. Gevarieerd, een beetje pittig en wel lekker. Tampopo is ook de naam van een bedeesd kokkin, en de naam van haar vernieuwde ramen-restaurant.

Ramen-saai?

De film trok me op het eerste gezicht heel erg aan, maar later weer vreesde ik dat het een ‘saaie’ ramen-film zou zijn. Ik had niet persé zin om de hele film alleen maar naar eten te kijken. Daarom duurde het even voordat ik Tampopo zag. Mijn nieuwsgierigheid won.

Verbazend, verfrissend

Over eten gesproken. Tampopo deinst niet terug voor wat rare scènes rondom dit thema. En dat maakt het kijken alleen maar plezieriger. Naast het hoofdverhaal – over het ramen-restaurant van Tampopo – zijn er scènes tussendoor met andere mensen. Allemaal met een link naar eten, soms erotisch getint. Een verbazingwekkende en verfrissende afwisseling.

Minder

Naast zoetsappige momenten zijn er ook vechtpartijen, verkleedpartijen, keuringsdiensten van ramen en meer ongein die je je van te voren niet kunt bedenken. Wat me daarentegen niet plezierde was de slachting van een schildpad. Ook ga je de kop van een varken zien. Gruwelijk is Tampopo dus ook. Dat kon allemaal nog in de jaren tachtig.

Conclusie

De mindere kanten daar gelaten, wil je Tampopo zeker niet missen. Aanrader voor wie houdt van komedie, Japan en gekte. Ga snel naar de filmhuizen in Amsterdam, waar de klassieker momenteel nog draait.

IMDb naar Tampopo.