Les amours imaginaires leek me een interessante artistieke film, en wat blijkt? Dat is het ook. Deze coming-of-age-achtige film gaat over drie vrienden met onuitgesproken seksuele verlangens: een driehoeksverhouding. Gegoten in een artistiek jasje. Dit is een zeer geschikte gaypride-film. 

Het middelpunt van alle aandacht is Nicolas (Niels Schneider) die als een Griekse god aanbeden wordt en waarvan niemand weet, op wie hij nou eigenlijk valt. Mannen of vrouwen, of allebei?

Wat ga je zien?
– Vintage jurken
– Intieme ochtenden, middagjes en avondjes met de drie
– Feestjes
– Boswandelingen
– Jaloers gedrag
– Ongemakkelijke gesprekken
– Een bezoekje van Nicolas zijn moeder
– Oppervlakkige sekscontacten
– Humoristische in scène gezette momenten
– Soms scènes met andere personen die praten over seksuele voorkeuren

En verder
Saillant detail: de muziek. Je kunt zowel Franse muziek als Wagner en Bach verwachten, en het zijn veelal zeer bekende nummers. Wat leuk is aan Les amours imaginaires, is dat Xavier Dolan niet alleen de film gemaakt heeft, maar er zelf ook in meespeelt. Hij is één van de drie vrienden: Francis. Ander feit: de film schijnt deels gebaseerd te zijn op Woody Allens Husbands and Wives uit 1992. Het deed me daar zelf niet direct aan denken, maar de sfeer van de film zou heel licht wat van Woody Allens films kunnen hebben.

Kijken, niet kijken? Zeker wel kijken. Ik vond Les amours imaginaires zowel herkenbaar, vermakelijk, als humoristisch. Verwacht alleen geen wilde seksscènes. Het blijft allemaal erg aan de oppervlakte, het gaat vooral om gevoelens in deze film. Aanrader.

Link naar Les amours imaginaires (Heartbeats).