Voorafgaand aan The Big Sick had ik me niet verdiept in deze film. De filmzaal binnenlopend had ik daarom geen idee of ik een goede film kon verwachten, ik wist alleen dat al mijn vrienden het wilden zien. “Was dit nou een romantische comedy?” Controleerde ik bij mijn gezelschap, want zoiets kon ik me vaag herinneren. “Ja,” was het antwoord. Twee uur uur later wist ik het zeker: dit is een behoorlijke comedy ja. Lees verder
Les amours imaginaires leek me een interessante artistieke film, en wat blijkt? Dat is het ook. Deze coming-of-age-achtige film gaat over drie vrienden met onuitgesproken seksuele verlangens: een driehoeksverhouding. Gegoten in een artistiek jasje. Dit is een zeer geschikte gaypride-film.
Lees verder
Jesse Eisenberg en Kristen Steward schitteren in deze science-fictionfilm als een stelletje: nietsnut en amateur striptekenaar Mike Howell en de meer succesvolle rockchick Phoebe Larson. Ze maken samen van alles mee. Beginnende bij Mike die een onheilspellende mededeling krijgt van een onbekende vrouw, terwijl hij aan het werk is in de supermarkt. Lees verder
Jim Jarmusch verzorgde de uitvoerende productie van deze film over een man en vrouw die een kortstondige liefde beleven in Porto. Hoewel ik doorgaans wel fan ben van alles dat Jim Jarmusch aanraakt, is Porto het voor mij nét niet. Hoewel het voorbeeld dat de film schetst voor velen herkenbaar zal zijn. Lees verder
Het Ijslandse woord Innsaei heeft meerdere betekenissen: het staat voor intuïtie, maar ook voor ‘de zee van binnen’ en ‘om van binnen te zien’. Deze documentaire is erg geschikt voor iedereen die toe is aan een lesje psychologie. Lees verder
L’amant Double leek me toen ik de filmposter zag, direct een interessante, artistieke film. Zeker met het besef dat deze door François Ozon gemaakt is (de maker van onder andere Swimming Pool en Frantz). De expat-night in Cinecenter, met de film vertoond in twee zalen, liet ik daarom niet aan mezelf voorbijgaan. En terecht, deze thriller is enger dan de horrorfilms die ik de afgelopen jaren zag.
Lees verder
Als ik Diane Lane zie, moet ik denken aan Under the Tuscan Sun, wat ik een vermakelijke B-film vond over een vrouw in Italië. Nu ik haar weer in Paris Can Wait zie, moet ik concluderen dat er iets is in haar acteerstijl, dat op mij kunstmatig en overdreven overkomt. Niet dat het vervelend is om films met haar te kijken, maar haar personages lijken voor mij steeds net niet helemaal realistisch.
Lees verder
Dertiger Jean (Pio Marmaï) keert na tien jaar in het buitenland weer terug naar het familiebedrijf van zijn vader in de Bourgogne. Zijn vader is ernstig ziek, en een man met wie hij een niet al te beste band heeft. Door Jean zijn terugkeer, ontstaat er tussen hem en zijn zusje en broertje een nieuwe dynamiek. Lees verder
De wat duister ogende film Wakefield, over een man die zijn vrouw verlaat, is een stuk grappiger dan je denkt. Het plot is geniaal gevonden. Hoofdpersoon Howard Wakefield (Bryan Cranston) voelt zich een kat in een nauw door zijn burgerlijke bestaan en laat daarom op zijn eigen unieke manier, alle comfort even voor wat het is. Door niet terug te deinzen voor een primitief leven, ziet hij zijn mannelijke onafhankelijkheid terugkomen. Lees verder
Deze Ierse film heeft een hele intelligente titel maar is toch nog best goed. De knappe duivel beschrijft de kostschooltijd van een atypisch figuur: Ned (Fionn O’Shea). Roodgeverfd haar, houdt van oude muziek, is homo en wordt omringd door alfa-mannen die enkel en alleen geïnteresseerd zijn in rugby. Een zware last voor deze zestienjarige die liever ontsnapt aan zijn laatste verplichte schooljaren.
Lees verder
Dutch
English
French
German
Italian
Japanese
Spanish