Fear and Loathing in Las Vegas scheen één lange psychedelische trip te zijn van een journalist en zijn psychopathische advocaat in Las Vegas. Dat klopt helemaal. Niemand is nuchter in deze film. En dat is oké. 

Direct al vanaf het begin had ik spijt dat ik niet naar Cavia was gegaan, het theater waar deze film  uit de jaren negentig afgelopen week draaide. De art direction is namelijk zo prachtig, dat het op een groot scherm nog meer genieten zal zijn.

Johnny Depp is de journalist Raoul Duke – hoewel je daar vrijwel niets van merkt – en Benicio Del Toro de advocaat Dr. Gonzo, die slechts enkele keren in zijn professionele rol kruipt. De twee zijn in Las Vegas om een sportevenement te verslaan. Maar ook daar zie je weinig van. Ze brengen vooral veel tijd door in hotelkamers en hun fantastische cabrio terwijl ze heerlijke dialogen voeren. De film is een genot om naar te kijken. 

Kijken, niet kijken?
Een genot dus, voor het oog en oor. Maar Fear and Loathing in Las Vegas biedt wel een ander soort kijkervaring dan een verhaal met duidelijk begin en eind. Je moet je er aan overgeven. Denk aan de stijl van de films van Terrence Malick, zij het in een zeer gematigde vorm. 

Linksom of rechtsom: de filmhuisfilm-liefhebber kan deze film absoluut waarderen (gok ik). Aanrader.

Link naar Fear and Loathing in Las Vegas.