Etgar Keret: Based on a true story (Stephane Kaas) -> Vermakelijk

Misschien moet ik me schamen, maar ik kende schrijver Etgar Keret nog niet toen ik deze documentaire bezocht in De Balie. Ik had hem even gegoogled – zoals dat tegenwoordig gaat – maar besloot toch om eerst te kijken of ik geboeid zou raken door de film. Dan kon ik na afloop altijd nog zijn boeken gaan lezen. Maar hé, zijn werk is uitermate goed! En dat is direct ook het leuke aan deze film: je ziet niet alleen wie Etgar Keret is, je leert meteen zijn verhalen kennen.
Lees verder

The Big Sick (Michael Showalter) -> Droog

Voorafgaand aan The Big Sick had ik me niet verdiept in deze film. De filmzaal binnenlopend had ik daarom geen idee of ik een goede film kon verwachten, ik wist alleen dat al mijn vrienden het wilden zien. “Was dit nou een romantische comedy?” Controleerde ik bij mijn gezelschap, want zoiets kon ik me vaag herinneren. “Ja,” was het antwoord. Twee uur uur later wist ik het zeker: dit is een behoorlijke comedy ja.  Lees verder

L’amant Double (François Ozon) -> Psychotisch

L’amant Double leek me toen ik de filmposter zag, direct een interessante, artistieke film. Zeker met het besef dat deze door François Ozon gemaakt is (de maker van onder andere Swimming Pool en Frantz). De expat-night in Cinecenter, met de film vertoond in twee zalen, liet ik daarom niet aan mezelf voorbijgaan. En terecht, deze thriller is enger dan de horrorfilms die ik de afgelopen jaren zag. 
Lees verder

Paris Can Wait (Bonjour Anne) (Eleanor Coppola) -> Ongedwongen

Als ik Diane Lane zie, moet ik denken aan Under the Tuscan Sun, wat ik een vermakelijke B-film vond over een vrouw in Italië. Nu ik haar weer in Paris Can Wait zie, moet ik concluderen dat er iets is in haar acteerstijl, dat op mij kunstmatig en overdreven overkomt. Niet dat het vervelend is om films met haar te kijken, maar haar personages lijken voor mij steeds net niet helemaal realistisch.
Lees verder

Wakefield (Robin Swicord) -> Mannelijk

De wat duister ogende film Wakefield, over een man die zijn vrouw verlaat, is een stuk grappiger dan je denkt. Het plot is geniaal gevonden. Hoofdpersoon Howard Wakefield (Bryan Cranston) voelt zich een kat in een nauw door zijn burgerlijke bestaan en laat daarom op zijn eigen unieke manier, alle comfort even voor wat het is. Door niet terug te deinzen voor een primitief leven, ziet hij zijn mannelijke onafhankelijkheid terugkomen.  Lees verder

Handsome Devil (John Butler) (2016) -> Bevorderlijk

Deze Ierse film heeft een hele intelligente titel maar is toch nog best goed. De knappe duivel beschrijft de kostschooltijd van een atypisch figuur: Ned (Fionn O’Shea). Roodgeverfd haar, houdt van oude muziek, is homo en wordt omringd door alfa-mannen die enkel en alleen geïnteresseerd zijn in rugby. Een zware last voor deze zestienjarige die liever ontsnapt aan zijn laatste verplichte schooljaren.
Lees verder

Okja (Joon-ho Bong) -> Pittig

“We komen in vrede”,  zeggen de bandieten terwijl ze de truck leeghalen. “Ik neem Okja mee naar de bergen” zegt het meisje, “ze gaat akkoord,” vertaalt haar vertaler. “Kijk niet meer achterom. Naar het scherm.”  Deze en meer grappige quotes die vooral grappig zijn in hun context, ga je horen in Okja. Een ultramoderne speelfilm met gesimuleerde niet-bestaande dieren en een lekker pittig thema: het wereldvoedselprobleem in 2050.  Lees verder