Jaar: 2018
Regisseur: Gilles Lellouche

Las ergens voorafgaand aan de film dat Le Grand Bain voorspelbaar is en dat we dat allemaal al wel wisten. Nu heb ik zelf gekeken en vind ik dat wel meevallen. Maar een echte kwaliteitsfilm hoef je nou ook weer niet te verwachten.

Goede muziek

Allereerst iets positiefs over het begin van de film: een imponerende soundtrack van John Brion, bijgezet door prachtige dromerige beelden van een zwembad. Gedurende de hele film blijft de (elektronische) muziek goed. Het deed me denken aan de muziek van Dimitri From Paris.

Zwemclub

Een hopeloze, werkloze ziel van midden veertig, besluit op een dag om zich aan te sluiten bij de plaatselijke synchroon-zwemclub voor mannen. Het is er een rommelige bende van zelfingenomen types en prutsers, maar hij leeft er wel van op.

Toegankelijk

De combinatie van de man zijn depressie, met zijn afkeer voor bepaalde mensen en bijbehorende humor, kan ik erg waarderen. Het zorgt voor een toegankelijke, begrijpelijke sfeer als kijker.

Typisch Franse humor

Sommige grappen in de film zijn typisch Frans en daarmee niet per definitie om te lachen. Hoewel sommige bioscoopbezoekers daar anders over dachten. Ik hoorde veelvuldige uitbarstingen en gebrul (in positieve zin).

Conclusie

Het is geen Gouden palm-waardig exemplaar, maar al met al heb ik me prima vermaakt met Le Grand Bain en de mooiste scène van de film? Die zie je op het eind. Werkelijk prachtig. Aanrader voor wie op zoek is naar iets luchtigs.

IMDb naar Le Grand Bain (Sink or Swim).