Jaar: 2017
Regisseur: Atsuko Hirayanagi

Vorige week zag ik ‘Oh Lucy!’, een film waar ik voorafgaand van verwachtte dat het grappig zou zijn. Zoals het vaak gaat met verwachtingen: ze komen niet uit. Oh Lucy! is namelijk toch best een serieuze film, ondanks de komische momenten. 

Afzijdig

Het gaat over eenzaamheid, onbeantwoorde liefde, moeilijke familiebanden, jaloezie, mensen die elkaar kwetsen en minder stimulerende werkomgevingen waarin veel wordt geroddeld. Setsuko a.k.a. Lucy (Shinobu Terajima) staat er middenin en heeft de neiging om zich wat afzijdig te houden, maar met de komst van Engels docent John (Josh Hartnett), wordt dat lastig voor haar.

Complex

Zijn charmante manier van lesgeven, geeft haar vernieuwde levensenergie. Maar het contact met John is van een complexe aard. Ook Setsuko’s zus en nichtje hebben een aandeel in het verhaal. Dit zorgt bij Setsuko voor impulsief en lichtelijk dwingend gedrag.

Sorry

Oh Lucy! heeft exact die dramatische component die ook veel Japanse animé-films hebben: hier en daar wordt er ‘sorry’ geroepen zoals Nederlanders het nooit zouden kunnen. Daar verbaasde ik me hier en daar over, hoewel het anderzijds dus niet als een verrassing kwam.

Droog

De film laat daar tegenover ook de Japanse humor zien. Een droge, nuchtere vorm van grappen maken. Een voorbeeld: er is net iets gebeurd rondom een bepaalde persoon met wie Setsuko eerst optrok, en wanneer een buitenstaander zegt: “Je vriend vertrok die kant op”, herhaalt Setsuko het woord ‘vriend’. Zo van, hm, bijzondere benaming voor iemand die ik niet meer mag. Dit soort grappen kan ik persoonlijk wel waarderen.

Concluderend

Er is dus zeker wel humor in ‘Oh Lucy!’ maar laat je niet teveel leiden door de luchtige trailer, want er is ook veel drama te zien in deze film. Desondanks, geen reden om Oh Lucy! níet te zien, want ik heb me er zeker mee vermaakt en het de film brengt een unieke mix van nationaliteiten én van drama en komedie.

IMDb naar Oh Lucy!