Jaar: 1958
Regisseur: Jacques Tati

Dit is volgens mij de bekendste Tati-film, maar ondanks dat had ik Mon Oncle nog nooit gezien. In deze eerste kleurenfilm van Jacques Tati is Monsieur Hulot de ongeorganiseerde, laconieke oom van zijn rijke neefje Gerard (Alain Bécourt). 

Hypermodern

Gerard woont samen met zijn ouders Madame Arpel (Adrienne Servantie) en Charles (Jean-Pierre Zola) in een hypermodern huis, waar je technologie tegenkomt, die vandaag de dag nog niet in gebruik is. Wat de film erg lollig maakt.

Burgerlijk

Madame Arpel en Charles hebben een gestructureerd burgerlijk bestaan en Monsieur Hulot is de enige die deze rust komt verstoren als hij Gerard weer eens meeneemt in zijn volkse, alternatieve leven.

Schone schijn

De film drijft de spot met het idee van schone schijn en uiterlijkheden. Gerard is dan ook ernstig verveeld bij zijn ouders en elke keer weer blij als hij op pad mag met zijn oom. Hulot is de antagonist die met zijn paard en wagen het complete contrast vormt van het leven dat zijn zus leidt.

Details

Qua plot gebeurt er niet zoveel in Mon Oncle. Het zijn vooral de details die de film leuk maken. Kastjes die te snel dichtgaan om er fatsoenlijk iets in te kunnen zetten, biefstukken die via een hele bijzondere techniek gaar worden en ramen die ogen lijken door een visuele grap.

En Verder:

– veel leuke hondjes
– een dorpssfeertje
– komische bedrijfsnamen
– een vette paarsgroene auto
– een vis-fontijn
– wangedrag op het werk
– mislukte koppelpogingen

Concluderend

Ondanks alle grappen en vermaak in Mon Oncle, vond ik het minder spannend om naar te kijken dan Playtime. Voor mensen die spanningsbogen nodig hebben om geboeid te blijven, is Mon Oncle daarom iets minder geschikt. Toch maakt de originaliteit van Mon Oncle het wel zeker de moeite waard om te kijken. Aanrader.

Link naar Mon Oncle.