Jaar: 2017
Regisseur: Paul Thomas Anderson

Soms kom je via omwegen toch waar je zijn wilt. Dat is het verhaal van Alma (Vicky Krieps) de liefde van jurkenontwerper Reynolds Woodcock (Daniel Day-Lewis) in Phantom Thread. De man van wie ze houdt is een ware beproeving. 

Jaren vijftig

Deze film door de maker van Boogie Nights – een fenomenale film over verlate hippies in de jaren zeventig en begin tachtig, voor wie hem kent – bespreekt een geheel andere tijd: de jaren vijftig in Londen. Niet automatisch het moment dat vrouwen veel rechten hebben.

Bittere pil

Ze dienen meer als een soort bijzettafel. Zeker voor Reynolds, die het belangrijk vindt dat alles in zijn leven volgens zijn eigen vooropgestelde regels plaatsvindt. Ervan afwijken is synoniem voor weggaan. Bij hem zijn betekent je aanpassen. Voor Alma is dit een bittere pil.

Tegengas

Het feit dat niemand anders tegengas geeft aan de vooraanstaande ontwerper, helpt niet. En van de onmisbare assistent Cyril (Lesley Manville) hoeft Alma al helemaal geen bijval te verwachten. Een reden voor Alma om over te gaan op manipulatief gedrag.

Geen thriller, weinig mode

Phantom Thread interesseerde me al een tijd, maar pas sinds korte ontdekte ik dat dit toch geen thriller is. Ik weet niet waar ik dit idee vandaan haalde, maar het is dus een romantische dramafilm. Ik had verwacht dat het over mode zou gaan, maar dit neemt slechts een kleine plek in, in het verhaal. De sociale dynamiek tussen Reynolds en Alma leidt je door de film.

Conclusie

Psychologisch interessante film over machtsverhoudingen in liefdesrelaties, tot op het perverse af. Als het kijken naar sociaal gedrag je interesseert, dan is Phantom Thread een goede keus. Ik kan de film wel aanraden.

IMDb naar Phantom Thread.