Jaar: 2018
Regisseur: Wes Anderson

De langverwachte nieuwe film van Wes Anderson. Dit Japanse eiland vol met honden is in de werkelijkheid voor zover ik weet een illusie, maar er bestaat wel een Japans eiland met konijnen. Wellicht heeft Anderson zich daardoor laten inspireren, tijdens het bedenken van deze wel-uitgevoerde comedy met veel knipogen naar de Japanse cultuur.

visueel

Wat je gaat zien tijdens Isle of Dogs stijgt ver boven het gemiddelde niveau van een animatie of komedie uit. Elke scène is zo gedetailleerd uitgewerkt, dat er meer dan alleen een verhaal te volgen is: je kijkt naar een visueel spektakel.

Hond Spots

Hoofdpersoon is het twaalfjarige jongetje Atari (Koyu Rankin) die zijn verloren hond Spots komt zoeken op het eiland. Erg hilarisch vond ik dat honden in de film niet alleen een voornaam, maar ook een achternaam hebben. Bovendien is bijna elke mogelijke grap over honden en hun levens, verwerkt in de film.

Honden-imago

Toch gaat het niet goed met de honden hun imago. Ze zijn ziek en propaganda helpt hen niet. Katten staan er een stuk beter voor in de maatschappij. En kleine Atari is één van de weinigen die zich daar niets van aan trekt.

Komisch geheel

Isle of Dogs is natuurlijk een animatie, maar het had voor mij de sfeer van Moonrise Kingdom en bepaalde dialogen zoals in The Royal Tenenbaums. Daarnaast kijk je voortdurend naar Japanse technologie, Japanse regelgeving en Japanse vindingrijkheid. Wat bij elkaar een innemend en komisch geheel vormt.

Conclusie

Ik kan er lang of kort over zijn: Isle of Dogs is een topper. Ik vind hem beter dan Anderson’s vorige speelfilm The Grand Budapest Hotel. En die was niet slecht. Aanrader.

IMDb naar Isle of Dogs.