Jaar: 2017
Regisseur: Björn Runge

Bijzonder is het, zo vaak als er klonen van films tegelijkertijd in de filmhuizen draaien. Zo ook The Wife, eerder gemaakt dan Colette, maar wel erg hetzelfde qua verhaallijn. 

Goed voorbeeld

Nu wil ik uiteraard je kijkplezier niet verpesten. The Wife is niet feministisch. Maar het is wel een goed voorbeeld van een vrouw die feministisch zou kunnen worden. Zou moeten worden. En Joan is zeker wel een beetje opstandig.

Herfst

Glenn Close is dé vrouw Joan, getrouwd met lawaaimaker Joe (Jonathan Pryce). Beiden zijn ze in de herfst van hun leven, maar die herfst brengt ook een goede kant: Joe is geselecteerd voor de Nobelprijs van de Literatuur. Patronen in hun huwelijk zijn er ingeslopen. Melancholisch denkt Joan in gedachten terug aan de tijd dat ze nog vol levenslust was, verliefd was op haar man, en ambitie had.

Melancholisch

Het verhaal over Joan en Joe’s huwelijk wordt verteld aan de hand van deze terugblikken, nadat je je eerst mag verbazen over Joan’s huidige opmerkingen en gezichtsuitdrukkingen. Je denkt: “Wat heeft zij? Waarom doet ze zo?” Nou dáárom dus. Dat wijst zichzelf later.

Christian Slater

Een erg leuk rolletje is er voor Christian Slater als nieuwsgierige, infiltrerende en té slimme schrijver Nathanial. De laatste keer dat ik hem zag was in Heathers, en ik vind hem een unieke acteerstijl hebben, die me wel bevalt.

Gelukkig overgewaaid

The Wife vind ik zeker wel een goede film, omdat het een tijd laat zien waarin vrouwen de kans op een carrière werd ontnomen. Een pijnlijke herinnering, aan een gelukkig overgewaaide tijdsgeest. Mijn mede-filmkijker, vond het iets minder boeiend. Hij viel in slaap.

Conclusie

Wel goede film, maar als je Colette al hebt gezien, minder boeiend. Ook wellicht niet voor iedereen een even interessante film, aangezien sommigen erbij in slaap vallen. Maar het toont voor vrouwen een belangrijk thema in de geschiedenis. Aanrader toch wel.

IMDb naar The Wife.