L’amant Double leek me toen ik de filmposter zag, direct een interessante, artistieke film. Zeker met het besef dat deze door François Ozon gemaakt is (de maker van onder andere Swimming Pool en Frantz). De expat-night in Cinecenter, met de film vertoond in twee zalen, liet ik daarom niet aan mezelf voorbijgaan. En terecht, deze thriller is enger dan de horrorfilms die ik de afgelopen jaren zag.
Lees verder
Als ik Diane Lane zie, moet ik denken aan Under the Tuscan Sun, wat ik een vermakelijke B-film vond over een vrouw in Italië. Nu ik haar weer in Paris Can Wait zie, moet ik concluderen dat er iets is in haar acteerstijl, dat op mij kunstmatig en overdreven overkomt. Niet dat het vervelend is om films met haar te kijken, maar haar personages lijken voor mij steeds net niet helemaal realistisch.
Lees verder
Dertiger Jean (Pio Marmaï) keert na tien jaar in het buitenland weer terug naar het familiebedrijf van zijn vader in de Bourgogne. Zijn vader is ernstig ziek, en een man met wie hij een niet al te beste band heeft. Door Jean zijn terugkeer, ontstaat er tussen hem en zijn zusje en broertje een nieuwe dynamiek. Lees verder
De wat duister ogende film Wakefield, over een man die zijn vrouw verlaat, is een stuk grappiger dan je denkt. Het plot is geniaal gevonden. Hoofdpersoon Howard Wakefield (Bryan Cranston) voelt zich een kat in een nauw door zijn burgerlijke bestaan en laat daarom op zijn eigen unieke manier, alle comfort even voor wat het is. Door niet terug te deinzen voor een primitief leven, ziet hij zijn mannelijke onafhankelijkheid terugkomen. Lees verder
Deze Ierse film heeft een hele intelligente titel maar is toch nog best goed. De knappe duivel beschrijft de kostschooltijd van een atypisch figuur: Ned (Fionn O’Shea). Roodgeverfd haar, houdt van oude muziek, is homo en wordt omringd door alfa-mannen die enkel en alleen geïnteresseerd zijn in rugby. Een zware last voor deze zestienjarige die liever ontsnapt aan zijn laatste verplichte schooljaren.
Lees verder
Una zou een controversiële dramafilm zijn over een vrouw die na jaren haar buurman weer opzoekt. Een man die haar als jong meisje misbruikte. Dat sprak me wel aan. Jammer dat Una ondanks het interessante onderwerp, erg slaapverwekkend is. Lees verder
“We komen in vrede”, zeggen de bandieten terwijl ze de truck leeghalen. “Ik neem Okja mee naar de bergen” zegt het meisje, “ze gaat akkoord,” vertaalt haar vertaler. “Kijk niet meer achterom. Naar het scherm.” Deze en meer grappige quotes die vooral grappig zijn in hun context, ga je horen in Okja. Een ultramoderne speelfilm met gesimuleerde niet-bestaande dieren en een lekker pittig thema: het wereldvoedselprobleem in 2050. Lees verder
Van deze onopvallende niet-commerciële film had ik geen verwachtingen, enkel goede hoop. Dit pakte goed uit, want Pop Aye verraste mij in positieve zin. Bereid je voor op een schattige olifant-film.
Lees verder
Les fantômes d’Ismaël is echt een hele vreemde film. Het begint als iedere andere arthouse film, maar naarmate je langer kijkt raak je steeds meer het spoor bijster.
Lees verder
De Bat-grot raakt nooit helemaal uit de mode, is het niet? Ik wilde deze Batman-film uit 1966 wel een kans geven. Naast humoristische woordkeuzes en komische dialogen, brengt Batman: The Movie meer om van te genieten. Lees verder