Jaar: 1958 Regisseur: Jacques Tati
Dit is volgens mij de bekendste Tati-film, maar ondanks dat had ik Mon Oncle nog nooit gezien. In deze eerste kleurenfilm van Jacques Tati is Monsieur Hulot de ongeorganiseerde, laconieke oom van zijn rijke neefje Gerard (Alain Bécourt).
Lees verder
Jaar: 1967 Regisseur: Jacques Tati
Van deze film heb ik zin gekregen om voortaan in mantelpakjes, (nep-) bontjassen, op naaldhakjes en met hoedjes op door het leven te gaan. Tamelijk geweldig, zo elegant als álle vrouwen in Playtime gekleed zijn.
Lees verder
Jaar: 2017
Regisseur: Tomas Alfredson
Heel veel sneeuwpoppen komen voorbij in deze film, minimaal zeven. Inclusief een platte, op een dak van een auto, die vond ik wel origineel. Toch is de sneeuwpop niet om te lachen. Een sneeuwpop in The Snowman staat symbool voor een gepleegde moord.
Lees verder
Jaar: 2017
Regisseur: Destin Daniel Cretton
Vele malen intenser en serieuzer is deze film dan ik had kunnen bedenken. The Glass Castle vertelt hoe het is om op te groeien met een onverantwoordelijke, agressieve, non-comformistische, alcoholverslaafde vader (Woody Harrelson) die vrijwel alle dagen in zijn leven samen met je moeder (Naomi Watts), dakloos is.
Lees verder
Jaar: 2013 Regisseur: Antoinette Beumer
Omdat op het Nederlands Film Festival Soof 2 in première gaat, besloot ik om Soof te kijken. Mijn verwachting van beide films was laag, maar dat Soof 2 meedingt voor een Gouden Kalf liet mij geloven dat in deze filmserie wat goeds te ontdekken valt.
Lees verder
Misschien moet ik me schamen, maar ik kende schrijver Etgar Keret nog niet toen ik deze documentaire bezocht in De Balie. Ik had hem even gegoogled – zoals dat tegenwoordig gaat – maar besloot toch om eerst te kijken of ik geboeid zou raken door de film. Dan kon ik na afloop altijd nog zijn boeken gaan lezen. Maar hé, zijn werk is uitermate goed! En dat is direct ook het leuke aan deze film: je ziet niet alleen wie Etgar Keret is, je leert meteen zijn verhalen kennen.
Lees verder
Voorafgaand aan The Big Sick had ik me niet verdiept in deze film. De filmzaal binnenlopend had ik daarom geen idee of ik een goede film kon verwachten, ik wist alleen dat al mijn vrienden het wilden zien. “Was dit nou een romantische comedy?” Controleerde ik bij mijn gezelschap, want zoiets kon ik me vaag herinneren. “Ja,” was het antwoord. Twee uur uur later wist ik het zeker: dit is een behoorlijke comedy ja. Lees verder
Les amours imaginaires leek me een interessante artistieke film, en wat blijkt? Dat is het ook. Deze coming-of-age-achtige film gaat over drie vrienden met onuitgesproken seksuele verlangens: een driehoeksverhouding. Gegoten in een artistiek jasje. Dit is een zeer geschikte gaypride-film.
Lees verder
Het Ijslandse woord Innsaei heeft meerdere betekenissen: het staat voor intuïtie, maar ook voor ‘de zee van binnen’ en ‘om van binnen te zien’. Deze documentaire is erg geschikt voor iedereen die toe is aan een lesje psychologie. Lees verder
L’amant Double leek me toen ik de filmposter zag, direct een interessante, artistieke film. Zeker met het besef dat deze door François Ozon gemaakt is (de maker van onder andere Swimming Pool en Frantz). De expat-night in Cinecenter, met de film vertoond in twee zalen, liet ik daarom niet aan mezelf voorbijgaan. En terecht, deze thriller is enger dan de horrorfilms die ik de afgelopen jaren zag.
Lees verder