Gek en dan nog gekker: dat is Poesía sin fin. Persoonlijk houd ik van over-the-top. Toch dacht ik aanvankelijk: ‘Dit gaat me te ver’. Gelukkig ben ik niet afgehaakt met kijken, want hoewel het verhaal of het vertrouwen dat er een verhaal gaat komen de eerste minuten ontbreekt, ontstaat dit zodra je de film wat tijd geeft. En dan kun je er ineens de charme en humor van inzien. Want het zit toch wel geniaal in elkaar. 

Er zitten geheime boodschappen in het verhaal, diepe lagen, poëtische teksten, het is een reis, een ontdekkingstocht. Iets wat je – als je enigszins creatief bent – eigenlijk wel móet zien. Het gaat over het leven, in al haar facetten.

Daarnaast is het niet alleen een gek verhaal; het vertelt de jeugd van de filmmaker zelf: Alejandro Jodorowsky. Dit is zijn tweede autobiografische film maar de vorige, ‘La danza de la realidad‘ heb ik niet gezien. Je kunt hem overigens ook acterend voorbij zien komen in de film: als een filmmaker, geest en mediator. 

Poesía sin fin is indrukwekkend en inspirerend, maar niet voor iedereen vrees ik. Want: té gek dus. Maar wel een aanrader voor wie zin heeft.

Link naar Poesía sin fin.