Jaar: 2017
Regisseur: Susanna Nicchiarelli

Als je zin hebt in het luisteren naar dweperige, dramatische liedjes gezongen door een extravagante drugsverslaafde alcoholist, is ‘Nico, 1988’ misschien wel wat voor je.

Experimentele rock

Deze melodramatische film is gebaseerd op het laatste jaar in het leven van zangeres en voormalig model Christa Päffgen, artiestennaam Nico, die eerder bij de Velvet Underground zat. Ik ken ze niet, maar dit was een experimentele rockband in de jaren zestig en zeventig, in New York.

Weinig genieten

Nu vormt ze een klein en onbekend bandje en haar fans lopen nog steeds met haar weg, maar zelf geniet ze amper van haar optredens. Drugsverslavingen kenmerken haar leven en met haar zoon gaat het ook al niet te best.

Keerzijde succes

De emoties die Nico uitstraalt, het gevoel dat het allemaal voor niks was in combinatie met haar extreme dominantie, vond ik het beste aspect aan de film. Ze werd dan wel gezien als een model dat niet kon zingen, maar het karakter dat ze neerzet is herkenbaar en laat bovendien de keerzijde zien van succes.

Muziek

Hoewel Nico niet meer in haar hoogtijdagen zit – als ze die al had gehad – hoor je in Nico, 1988 toch veel goede muziek. Dat maakt de film eveneens een plezier om naar te kijken, en te luisteren dus.

Concluderend

Goede film over hoe slecht het kan aflopen met échte rocksterren.

IMDb naar Nico, 1988.