Jaar: 2018
Regisseur: Gaspar Noé

Bij de herinnering aan Noé’s Love, had ik erg veel zin om Climax te kijken. Ik wist dat het over dansers ging maar overige details waren me bespaard gebleven. En dat is maar goed ook.

Artistiek

Climax begint prachtig, artistiek. Mooie beelden, terwijl je luistert naar de ietwat vreemde antwoorden van de dansers, op vragen in een interview die je zelf niet hoort. Vervolgens komen ze in actie en ben ik zwaar onder de indruk van hun talent.

Vragen

Wel wekt het kijken naar de dansers veel vragen op. Voor wie dansen ze, waar dansen ze, waar komen ze vandaan, wie kent wie? Er zit een bepaalde ruwheid aan de groep jonge mensen. Het is duidelijk dat ze zich in een grillige bedrijfstak bevinden.

Duister feestje

Na het fascinerende, verpletterende begin, keert het tij. Langzaamaan verandert de film in een duister feestje. Een gruwelijke samenloop van dronkenschap, trippen, egoïsme, lust, haat, jaloezie, gebrek aan empathie en verkeerde beslissingen leiden tot een situatie die je in je ergste nachtmerrie nog niet wilt meemaken.

Keihard

Het is keihard. En het wordt er niet beter op. Kijken naar Climax betekent moeilijkheden in de overtreffende (en stijgende) trap. Gespannen wacht je af wat er in de volgende scène zal gebeuren. Of het nog goedkomt. Voor zover mogelijk. Maar nee.

Uniek

Op een unieke manier, zonder er bij de personages woorden aan te verspillen, vertelt Noé een verhaal. Met als perfecte beeldvullende quote tegen het einde van de film: ‘Het leven is een collectieve onmogelijkheid.’ Wat je op dat moment met een lach en een zucht, volledig kunt beamen. Ik heb veel respect voor hoe gedurfd en doordacht Climax is.

Concluderend

Zeer moeilijk te kijken film, erger dan je ergste nachtmerrie en tegelijkertijd een perfect verteld verhaal én spannend. Het roept zowel afkeer als diep respect bij me op. Ga hier zeker niet met kinderen naartoe. Maar houd je van een experiment, kijk dan snel. Aanrader.

IMDb naar Climax.