Jaar: 2017
Regisseur: Michael Haneke

Vrijdagmiddag in Rialto betekent bejaardenmiddag, zeker met een film over doodgaan. Waar ik pas al kijkende achter kwam. Ik kreeg wel een hint toen ik in de bioscoopstoel zakte: de vrouw achter me praatte over een vriendin die euthanasie zou plegen. De stemming zat er al goed in.

Klein uur

Ik heb het een klein uur volgehouden. Dat ik op rij twee zat door de bejaardendrukte en in zaal ‘Beneden’ bij Rialto het scherm extreem dicht op de stoelen hangt en in verhouding vrij groot is, hielp niet mee in mijn oordeel over Happy End. Elke dramatische scène – en daar zijn er veel van in Happy End – beleefde ik twee keer zo intens. En dat terwijl ik eigenlijk in de stemming was voor C’est la vie – een luchtige film – die ik door tijdgebrek liet passeren.

weggaan

Na dertig minuten realiseerde ik me dat ik naar films kijk voor mijn plezier en deze film voor mij alles behalve plezierig was. Waardoor weggaan ook een optie was. Toch wilde ik het verhaal nog even een kans geven. Net als een boek, je moet even door die eerste pagina’s heen voordat je kunt genieten. Helaas kwam dat moment niet voor Happy End. Geen gelukkig einde dus.

Spanning

De spanning in Happy End wordt vanaf het begin opgebouwd, maar het ontbreekt daarbij aan een duidelijke aanknopingspunten. Er zijn daarnaast teveel verhaallijnen en er is teveel drama. Waardoor je je gaat afvragen wat nu eigenlijk het kernverhaal is van de film. Dood en depressie zijn in ieder geval wel thema’s maar dat is te algemeen.

Lach

Hier en daar gebeurde er iets wat sommige bezoekers deed lachen. Dat vond ik interessant. Aangezien ik niets grappigs gezien had. Ik begon te denken dat dit misschien aan mij lag. Maar een echte schaterlach heb ik anderzijds niet gehoord.

Genoeg

Na ruim vijfenveertig minuten besloot ik dat het genoeg was geweest. Vanaf een betere kijkpositie zou ik het verhaal nog wel een keer willen afzien. Maar alleen om te zien of het er beter of slechter op wordt. Happy End heeft me niet geraakt of indruk op me gemaakt.

Conclusie

Wel denk ik dat dit voor mensen die graag over dit thema horen – bejaarden in ieder geval – wel een hele interessante en wellicht plezierige film is. Ik ben er alleen te jong voor. Voor mij is Happy End te dramatisch. Ondanks topactrice Isabelle Huppert. En ondanks topregisseur Michael Haneke. 

Link naar Happy end.