Tag: Paris

Colette: feministisch

1 reactie 

Jaar: 2018
Regisseur: Wash Westmoreland

Colette, een film over schrijven, wilde ik als gelijkgestemde ziel wel zien. Maar of het ook echt een goede film zou zijn, vond ik moeilijk om te voorspellen. 
Lees verder →

celebration

Celebration: moeilijk

Een reactie plaatsen 

Jaar: 2007
Regisseur: Olivier Meyrou

‘Alwéér over Yves Saint Laurent’, dacht ik toen ik Celebration afgelopen maand op het IDFA-programma zag staan. Denkende aan Yves Saint Laurent (2014), Saint Laurent (2014) en L’amour fou. Wat ik me niet realiseerde is dat de film uit 2007 komt. Het is dus niet wéér een film, maar óók een film. En mijn nieuwsgierigheid won het toch.  Lees verder →

PLAIRE, AIMER ET COURIR VITE

Plaire, aimer et courir vite (Sorry Angel): wollig

Een reactie plaatsen 

Jaar: 2018
Regisseur: Christophe Honoré

Franse films kan ik vaak wel waarderen. Zo ook Plaire, aimer etc courir vite. Zogenaamd een film over mannen die dialogen voeren over de liefde. In de praktijk meer een film over de liefdesrelaties van één schrijver. Zeker leuk, maar er zijn wel wat minpuntjes.  Lees verder →

The Dreamers: prachtig

Een reactie plaatsen 
Jaar: 2003
Regisseur: Bernardo Bertolucci

Door The Dreamers was ik al geobsedeerd, voordat ik de film zag. De foto’s vond ik prachtig en fascinerend. Nu ik deze boekverfilming van The Holy Innocents (Gilbert Adair) eenmaal bekeken heb, is The Dreamers direct mijn favoriet. Films als deze, ik wilde dat ze vaker gemaakt werden. 
Lees verder →

120 BPM: dramatisch

1 reactie 
Jaar: 2017
Regisseur: Robin Campillo

Dit is geen oppervlakkige, luchtige of vrolijke film. Laat dat duidelijk zijn voordat je start met kijken naar 120 BPM, of zoals de Fransen het noemen: 120 battements par minute, oftewel de gemiddelde menselijke hartslag. De film bespreekt een treurig onderdeel van het Parijs in de jaren negentig: de Aids-epidemie. Lees verder →

Paris Can Wait (Bonjour Anne) (Eleanor Coppola) -> Ongedwongen

Een reactie plaatsen

Als ik Diane Lane zie, moet ik denken aan Under the Tuscan Sun, wat ik een vermakelijke B-film vond over een vrouw in Italië. Nu ik haar weer in Paris Can Wait zie, moet ik concluderen dat er iets is in haar acteerstijl, dat op mij kunstmatig en overdreven overkomt. Niet dat het vervelend is om films met haar te kijken, maar haar personages lijken voor mij steeds net niet helemaal realistisch.
Lees verder →