Happy End: té dramatisch

Jaar: 2017
Regisseur: Michael Haneke

Vrijdagmiddag in Rialto betekent bejaardenmiddag, zeker met een film over doodgaan. Waar ik pas al kijkende achter kwam. Ik kreeg wel een hint toen ik in de bioscoopstoel zakte: de vrouw achter me praatte over een vriendin die euthanasie zou plegen. De stemming zat er al goed in.
Lees verder

Mon Oncle: huiselijk

Jaar: 1958
Regisseur: Jacques Tati

Dit is volgens mij de bekendste Tati-film, maar ondanks dat had ik Mon Oncle nog nooit gezien. In deze eerste kleurenfilm van Jacques Tati is Monsieur Hulot de ongeorganiseerde, laconieke oom van zijn rijke neefje Gerard (Alain Bécourt)
Lees verder

The Glass Castle: Serieus

Jaar: 2017
Regisseur: Destin Daniel Cretton

Vele malen intenser en serieuzer is deze film dan ik had kunnen bedenken. The Glass Castle vertelt hoe het is om op te groeien met een onverantwoordelijke, agressieve, non-comformistische, alcoholverslaafde vader (Woody Harrelson) die vrijwel alle dagen in zijn leven samen met je moeder (Naomi Watts), dakloos is.
Lees verder

Brigsby Bear: eigenaardig

Jaar: 2017
Regisseur: Dave McCary

Soms twijfel ik tijdens een film of het een goede keus was om te gaan kijken. Ik liep ooit weg bij Venus in Fur en Nocturnal Animals vond ik goed, maar net iets te spannend. Ook Brigsby Bear begon zó surrealistisch en eigenaardig, dat het leek of ik een inschattingsfout had gemaakt. Ik verwachtte iets normalers en had zin in iets normalers. Maar het bleek slechts een korte fase van de film.
Lees verder