Een film zonder onderwerp en die ontzettend saai is om naar te kijken. In het begin lijkt het nog alsof het verhaal ergens heengaat, maar dat blijkt een illusie.
Tag: bioscoop
Inherent Vice (Paul Thomas Anderson) -> Vreemd
Een leuk uitgevoerde film, zonder spannende verhaallijn. Dat is Inherent Vice. Hier en daar kan je even lachen of je wenkbrauwen optrekken, maar over het algemeen kijk je erg lang (148 minuten) naar een wat vreemde film. Lees verder
Big eyes (Tim Burton) -> Niet fenomenaal
Schilderij Margaret Keane
Big Eyes verwijst naar de stijl van Margaret: een verlegen en onzekere moeder die in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw in vrouwen of kinderen overdreven grote ogen schildert.
Lees verder
Whiplash (Damien Chazelle) -> Indrukwekkend
Whiplash draait nog steeds in de bioscoop en is het kijken waard. In deze film volg je de ambities van een jonge drummer (Andrew) die op het conservatorium het vak leert van een tiran van een docent. De beste man (Fletcher) houdt ervan zijn jazz-ensemble te drillen tot het uiterste. Fletcher gelooft erin dat dit het beste is voor de leerlingen.
The Theory of Everything (James Marsh) -> Intens
In The Theory of Everything speelt Eddie Redmayne de geniale natuurkundige Stephen Hawking. Stephen houdt zich bezig met kosmologie en het ontstaan van het allereerste begin. Je ziet in de film het verloop van zijn leven en de relatie die hij heeft met Jane (Felicity Jones). Jane en Stephen hebben een bijzondere connectie.
Life of crime ( Daniel Schechter) -> Kijkt wel lekker weg
Life of crime is verre van een goede of memorabele film maar het is geen straf om ernaar te kijken. Het is een film à la American Hustle. Daarmee vergeleken zit er in Life of crime wat meer humor en wat minder spanning. Het gaat allebei over kleinschalige criminaliteit in de jaren zeventig. Lees verder
Trip to Italy (Michael Winterbottom) -> Niets dan pratende mannen
Ok, de voorfilm doet al niet veel spannends vermoeden en wat blijkt: er is ook niets spannends te zien. Dit is niet een film volgens de standaard en het concept van een film. Er is namelijk geen enkele verhaallijn in te herkennen. Je ziet enkel pratende mannen.
A Most Wanted Man (Anton Corbijn) -> Spannend
Ik ben inmiddels over mijn Philip Seymour Hoffman-depressie heen en heb koeltjes naar deze film kunnen kijken, waarin de acteur nog levend te zien is. Zelf straalt hij niet veel vreugde uit in één van zijn laatste films, als het depressieve personage rechercheur Günther Bachmann. Het is de tweede film die ik zie van Anton Corbijn (eerste was Joy Division) en ik ben wederom niet ontevreden.
Lees verder
Magic in the moonlight (Woody Allen) -> Niet de allerbeste
Magic in the moonlight is niet de beste creatie van Woody Allen. Colin Firth maakt het draaglijk. Toch zit er in Magic in the moonlight ook iets goeds. Lees verder
L’homme qu’on amait trop (André Téchiné) -> Surrealistisch
Als je deze film overweegt te kijken, houd dan rekening met het volgende.
Catherine Deneuve (Renée Le Roux in de film) is een ervaren actrice en maakt het verhaal als hoofd van het Franse casino La Palais nog wel enigszins sterk, maar het kijkt weg als een soort B-film. Dit komt door de ongepaste muziek onder de scenes en het slechte acteerwerk. Het verhaal is slecht getimed. Vooral in het begin van de film trek je bij de emoties van de personages je wenkbrauw omhoog. Het lijkt niet reëel. Lees verder
Dutch
English
French
German
Italian
Japanese
Spanish