Call me by your name: lief

Jaar: 2017
Regisseur: Luca Guadagnino

Abrikozensap, gepelde eitjes en vers gevangen vis. Boeken lezen in de schaduw, fietstochten die nergens naar leiden en zwemmen als je er zin in hebt: Call me by your name toont de ontspannen zomer van een Amerikaans-Italiaanse Joodse familie in het noorden van Italië. Muzikaal begeleid door het prachtige pianospel van de zeventienjarige hoofdpersoon Elio (Timothée Chalamet) Lees verder

Scent of a Woman: onstuimig

Jaar: 1992 
Regisseur: Martin Brest

Deze parel kwam ik tegen op Netflix. Hoewel ik nooit van de titel gehoord had, wekten de filmbeelden een goede indruk. Een hoofdrol voor Al Pacino klonk veelbelovend en met Philip Seymour Hoffman in een film – die nog erg jong is in 1992 – doe je mij een plezier.
Lees verder

The Good Girl: depressief

Jaar: 2002
Regisseur: Miguel Arteta

The Good Girl was een verrassende kijkervaring. Terwijl ik een simpele dramafilm met romantiek verwachtte, was dit toch een meer serieuze film. Depressie voert de boventoon in het leven van Justine (Jennifer Aniston), zelfs op haar gelukkigste momenten is ze nog niet opgewekt. 

Lees verder

Black Swan: meeslepend

Jaar: 2010
Regisseur: Darren Aronofsky

Hoewel ik wist dat Black Swan een goede film zou zijn, trok het verhaal me nooit zo aan. Het leek me wat te dramatisch. Toch, na de zoveelste aanbeveling besloot ik Black Swan maar eens een kans te geven. Daar heb ik geen spijt van. Lees verder

The Dreamers: prachtig

Jaar: 2003
Regisseur: Bernardo Bertolucci

Door The Dreamers was ik al geobsedeerd, voordat ik de film zag. De foto’s vond ik prachtig en fascinerend. Nu ik deze boekverfilming van The Holy Innocents (Gilbert Adair) eenmaal bekeken heb, is The Dreamers direct mijn favoriet. Films als deze, ik wilde dat ze vaker gemaakt werden. 
Lees verder