Jaar: 1987
Regisseur: Charles Shyer

Deze film met Diane Keaton maakte me nieuwsgierig: zou dit een soort Woody Allen zijn? Niet helemaal. Baby Boom blijkt een verhaal terug in de tijd.. over de opkomst van zelfstandige vrouwen. Feminisme à la Under the Tuscane Sun, maar dan beter. 

Frivool

Het soort film dat ik ondanks de lichtelijke b-film-momenten, erg kan waarderen. Ik kijk zowel graag naar zelfstandige vrouwen, als naar het acteerwerk van Diane Keaton. Ze heeft een soort frivoliteit, die al haar rollen leuk maken, zeker deze als succesvolle manager J.C.

Werk, werk, werk

J.C. is altijd druk met haar werk en heeft haar hele leven hieromheen gepland. Ze heeft bijna het hoogste doel in haar werkende leven bereikt, namelijk een partnerschap in het bedrijf. Maar dan is er een spelbreker: ze komt ongepland in contact met een baby.

Verrassend en komisch

Hoewel het verhaal een lichtelijk voorspelbaar verloop heeft zijn er toch ook verrassende scènes waarin J.C. ofwel duidelijk voor zichzelf kiest – het feministische aspect – of een complete chaos laat zien – wat dan weer komisch is om naar te kijken. Dit maakt het kijken naar Baby Boom absoluut leuk.

Details

Ook zitten er grappige details in de film. Zoals de timing van geslachtsgemeenschap, de arts die geen arts is en een hobby die uit de hand loopt. Andere details die de film interessant maken zijn de verwijzingen naar het tijdsbeeld in 1987: de werkende, zelfstandige vrouw is nog een ‘nieuw’ concept en de kledingstijl van J.C. laat de mode zien in de jaren tachtig.

Concluderend

Verwacht niet de hoogste kwaliteit van Baby Boom, maar als je zin hebt in een gemoedelijke film over feminisme in de jaren tachtig, met humor en een klein beetje romantiek, dan kan ik Baby Boom zeker aanraden.

IMDb naar Baby Boom.