Jaar: 2014
Regisseur: Josh Boone

Het gebeurt me niet vaak maar bij The fault in our stars had ik sterk de neiging om te gaan huilen. En met mij vele anderen. Er klonk veel gejank in de bioscoopzaal en bij sommigen was dit zelfs erg luid. 

Maar dat maakt The fault in our stars geen standaard ‘dramafilm’. Ik houd niet van dat genre. Dan denk ik aan weeïge verhaallijnen, saaie, zinloze, slome, negativiteit en moeilijkheden.

The fault in our stars voelt realistischer en is zo positief mogelijk belicht. Er wordt diep ingegaan op de ziektes van twee jonge mensen met prachtige persoonlijkheden. Dit voorbeeld zien is pijnlijk, ook omdat je weet dat dit niet alleen de fictieve karakters Hazel en Gus betreft; er bestaan in de realiteit jonge mensen zoals zij.

Hazel (Shailene Woodley) en Gus (Ansel Elgort) ontmoeten elkaar op een niet-romantische plek. Toch wordt het thema liefde niet overgeslagen.

De film is gebaseerd op de gelijknamige bestseller van John Green. Die ik niet gelezen heb. In het verhaal is Hazel gefascineerd door het boek ‘Imperial affliction’ van auteur Peter van Houten. Ze heeft er alles voor over om hem te ontmoeten. De beste man woont in Nederland. Ik vind het leuk om Amsterdam terug te zien in deze Amerikaanse productie.

Het boek van Peter van Houten bestaat niet en Peter van Houten (Willem Dafoe) is ook geen romanschrijver. Maar het zogenaamde boek gaat over een meisje die lijdt aan een zeldzame vorm van bloedkanker en die toch wat van haar leven maakt door een stichting op te zetten. Het boek is niet af omdat de hoofdpersoon overlijdt.

Ook al gaat de film over tieners, ik denk dat je niet piepjong hoeft te zijn om dit goed te vinden. Aanrader dus.

IMDb naar The fault in our stars.