Hell or High Water maakte geen indruk op me. Misschien lag het eraan dat ik de film zag onder het verstorende geluid van een vlucht – maar ik had er meer van verwacht gezien het feit dat deze film lang draaide in de bioscopen. Slecht vond ik het ook weer niet, want ik bleef wel kijken. Lees verder
David (Miles Teller) is een verveelde masseur die zijn oude schoolvriend Efraim weer eens tegenkomt. Efraim is het type foute man waar David zijn ouders hem vroeger dan ook liever niet mee zagen. Beïnvloed door Efraim, stapt David in een avontuur om op een andere manier zijn geld te verdienen.
Lees verder
Eind jaren zeventig in New York, zie je in deze film met duidelijk verouderde beeldkwaliteit. Maar dat heeft wel zo zijn charme vind ik. Het is een typische Jim Jarmusch; lekker vaag en met inside jokes. Inclusief spannende tonen op de achtergrond voor de versterking van de emoties en gevoelens van de hoofdpersonen.
Lees verder
Een onderontwikkeld en ondergewaardeerd blauw zweempje met geheugenproblemen, komt in het reine met zichzelf en de gemeenschap. Dat is in het kort Finding Dory.
Lees verder
American Honey kijkt een beetje weg als een documentaire. Deze film over een achttienjarig meisje dat een uitzichtloos bestaan leidt, is zo intrigerend dat het bijna waargebeurd lijkt. Daarnaast is de film niet bepaald doorsnee: je ziet de ene na de andere vreemde situatie binnen een groep ongeregelde jongeren. Lees verder
Persoonlijk ben ik wel fan van Steve Carell. Dit gaf de doorslag voor mij om naar Date Night te kijken. Het blijkt een wonderlijke comedy. Een beetje vergezocht zijn de situaties waar hij – Phil Foster – en zijn vrouw Claire (Tina Fey) tijdens hun date night in belanden wel, maar teleurgesteld word je niet. Daarnaast zit er nog een glansrijk bijrolletje in voor Mark Wahlberg.
Lees verder
De meest verrassende film van 2017 tot nu toe. Bij het kijken naar A Cure for Wellness, kun je je allereerst verwonderen over de mooie esthetische uitvoering. Vervolgens stap je in een doldwaas verhaal, dat alleen maar gekker en gekker wordt. Totdat je je realiseert: dit is een leipe film. Lees verder
Lang lang geleden zag ik Trainspotting. Wat ik me herinner is dat die erg goed was omdat het zo verwarrend was om naar te kijken. In de opvolger zie je dezelfde flashback-techniek toegepast, maar deze keer is het trucje simpelweg mislukt. Erg verwarrend vind ik T2 niet en dat is dus een minpunt. De film bevat vooral erg veel chaos en afstotende beelden.
Lees verder
Harmonium is een prachtige Japanse film, met schokkende gebeurtenissen. Hoewel het een dramafilm is met een serieus onderwerp, ligt dit er niet teveel bovenop. Je kunt ook af en toe lachen.
Lees verder
Niet iedereen fladdert er op los tijdens zijn tienerjaren. Melanie (Taissa Farmiga) en Dan (Ben Rosenfield) zitten al zes jaar in een serieuze relatie met elkaar. Dat gaat er veelal romantisch aan toe.
Lees verder