Happy End: té dramatisch

Jaar: 2017
Regisseur: Michael Haneke

Vrijdagmiddag in Rialto betekent bejaardenmiddag, zeker met een film over doodgaan. Waar ik pas al kijkende achter kwam. Ik kreeg wel een hint toen ik in de bioscoopstoel zakte: de vrouw achter me praatte over een vriendin die euthanasie zou plegen. De stemming zat er al goed in.
Lees verder

Mon Oncle: huiselijk

Jaar: 1958
Regisseur: Jacques Tati

Dit is volgens mij de bekendste Tati-film, maar ondanks dat had ik Mon Oncle nog nooit gezien. In deze eerste kleurenfilm van Jacques Tati is Monsieur Hulot de ongeorganiseerde, laconieke oom van zijn rijke neefje Gerard (Alain Bécourt)
Lees verder

Playtime

Playtime: charmant

Jaar: 1967
Regisseur: Jacques Tati

Van deze film heb ik zin gekregen om voortaan in mantelpakjes, (nep-) bontjassen, op naaldhakjes en met hoedjes op door het leven te gaan. Tamelijk geweldig, zo elegant als álle vrouwen in Playtime gekleed zijn. 
Lees verder

The Snowman: slinks

Jaar: 2017
Regisseur: Tomas Alfredson

Heel veel sneeuwpoppen komen voorbij in deze film, minimaal zeven. Inclusief een platte, op een dak van een auto, die vond ik wel origineel. Toch is de sneeuwpop niet om te lachen. Een sneeuwpop in The Snowman staat symbool voor een gepleegde moord.
Lees verder

The Glass Castle: Serieus

Jaar: 2017
Regisseur: Destin Daniel Cretton

Vele malen intenser en serieuzer is deze film dan ik had kunnen bedenken. The Glass Castle vertelt hoe het is om op te groeien met een onverantwoordelijke, agressieve, non-comformistische, alcoholverslaafde vader (Woody Harrelson) die vrijwel alle dagen in zijn leven samen met je moeder (Naomi Watts), dakloos is.
Lees verder