C’est la Vie: joviaal

Jaar: 2017
Regisseur: Olivier Nakache,  Eric Toledano

Bruiloften organiseren is een baan, daar weet Max (Jean-Pierre Bacri) alles van. Tenenkrommend en wel. In C’est la Vie zie je hoe de organisatie van een grote bruiloft verloopt, vol emoties, verlangens, herinneringen, mislukkingen en ego’s.  Lees verder

Love Letters: uniek

Jaar: 2017
Regisseur: Tara Fallaux

Een handgeschreven brief aan je geliefde, klinkt als iets uit de vorige eeuw, maar hé; ook anno 2017 worden ze geschreven. In Love Letters komen een aantal stellen aan bod, die ieder op hun eigen manier de liefde die zij voelen voor hun partner of ex-partner omschrijven. 
Lees verder

Happy End: té dramatisch

Jaar: 2017
Regisseur: Michael Haneke

Vrijdagmiddag in Rialto betekent bejaardenmiddag, zeker met een film over doodgaan. Waar ik pas al kijkende achter kwam. Ik kreeg wel een hint toen ik in de bioscoopstoel zakte: de vrouw achter me praatte over een vriendin die euthanasie zou plegen. De stemming zat er al goed in.
Lees verder

Playtime

Playtime: charmant

Jaar: 1967
Regisseur: Jacques Tati

Van deze film heb ik zin gekregen om voortaan in mantelpakjes, (nep-) bontjassen, op naaldhakjes en met hoedjes op door het leven te gaan. Tamelijk geweldig, zo elegant als álle vrouwen in Playtime gekleed zijn. 
Lees verder

The Snowman: slinks

Jaar: 2017
Regisseur: Tomas Alfredson

Heel veel sneeuwpoppen komen voorbij in deze film, minimaal zeven. Inclusief een platte, op een dak van een auto, die vond ik wel origineel. Toch is de sneeuwpop niet om te lachen. Een sneeuwpop in The Snowman staat symbool voor een gepleegde moord.
Lees verder

The Glass Castle: Serieus

Jaar: 2017
Regisseur: Destin Daniel Cretton

Vele malen intenser en serieuzer is deze film dan ik had kunnen bedenken. The Glass Castle vertelt hoe het is om op te groeien met een onverantwoordelijke, agressieve, non-comformistische, alcoholverslaafde vader (Woody Harrelson) die vrijwel alle dagen in zijn leven samen met je moeder (Naomi Watts), dakloos is.
Lees verder