Als je het hebt over onverwachte films, dan is Supermodel een perfect voorbeeld. Naast de weinig veelbelovende titel, is het begin van de film verwarrend en amateuristisch. Quotes worden dramatisch slecht afgebroken en de personen in beeld lijken zo realistisch dat je denkt: ‘Is dit toch een documentaire?’ Maar nee, na vier minuten begint dan eindelijk de speelfilm. 

Het amateuristische aspect blijft in stand, gedurende de hele film. Bijvoorbeeld als er schoten worden gelost – ik vertel niet waarom – dan klinkt dit als een simulatie. Toch kon ik erg goed door deze schoonheidsfouten heenkijken. De situaties en dialogen zijn namelijk verrassend goed. Er zit gek genoeg diepgang in een film genaamd ‘Supermodel’. Wie had dat kunnen bedenken?

Met Supermodel wordt een politiek geluid afgegeven en wordt een aantal vormen van drama getoond: familiedrama, depressiviteit, relatiedrama en het verlies van dierbaren. Toch is het geen zwaar dramatische film. Het is vooral een feministische film, over een jonge vrouw die voor zichzelf opkomt.

Kijken, niet kijken?
Wie de gok durft te wagen, kan ik Supermodel aanraden. Het is een interessante film, misschien wel júist omdat het een B-film is.

Link naar Supermodel.