Song to Song is een stuk minder vermoeiend voor het oog dan Terrence Malick zijn vorige speelfilm: Knight of Cups. Dit keer is de setting meer dromerig en muzikaal. Het is een filosoferende film over het leven. Dat wil zeggen: over schuldgevoel, verraad, kiezen voor liefde, het kwetsen van mensen, verwachtingen van ouders, depressiviteit, vrijheid, onbezorgdheid en het maken van carrière.
Gitarist, hondenoppasser en huizenzitter Faye (Rooney Mara) en muzikant BV (Ryan Gosling) lijken aanvankelijk samen met de succesvolle muziekproducent Cook (Michael Fassbender), de gehele film te domineren. Totdat je in het tweede deel van het verhaal terecht komt, waarbij nieuwe mensen plekken innemen. Namelijk de drie vrouwen Rhonda (Natalie Portman), Amanda (Cate Blanchett) en Zoey (Bérénice Marlohe). Dat maakte het verhaal wat mij betreft wat te gecompliceerd, hoewel het anderzijds de realiteit en complexiteit van het leven en van menselijke emoties op een mooie manier illustreert.
Wat kun je verwachten?
Song to Song is zowel een lief verhaal als een dramatische. Vooral Faye is erg op zoek naar zichzelf. BV heeft humor, en zorgt daardoor voor de verfrissende glimlach op je gezicht. Verder kun je genieten van mooie beelden, bijvoorbeeld van prachtige villa’s.
Aanrader voor wie het niet erg, en misschien wel fijn vindt om naar een ietwat langdradige, dromerige, artistiek gemaakte film te kijken over het leven, waarin opvallend veel religie verweven is.
Link naar Song to Song.
Dutch
English
French
German
Italian
Japanese
Spanish
De slechtste film van het jaar tot nu toe. Net als bij Knight of Cups werd ik doodmoe van het pretentieuze geneuzel, om nog maar te zwijgen van de zwierige camerabewegingen. Even geen Terrence Malick meer voor mij…..
Serieus de slechtste film? Verrassende opmerking. Ik vind het niet zozeer pretentieus, maar ik kan me voorstellen dat de traagheid waarmee zijn verhalen verteld worden, niet voor iedereen boeiend zijn
Het is meer dat ik twee uur zit te kijken naar mensen naar wat voor zich uit staren en de voiceover allerlei “filosofische” dingen aan de kijker doorgeeft. Sowieso werd ik op den duur misselijk van de zwiepende camera, alsof ik in een achtbaan zat… Op zich vind ik Badlands dan wel weer erg sterk, evenals The Thin Red Line, omdat het dan voelt of de verhalen een filosofie met zich meedragen, in plaats van dat de maker zijn wijsheden wil doorgeven via een flinterdun verhaaltje.
Het gaat denk ik meer om het laten zien van een bepaalde chaos dan dat de film een duidelijk les leert. Dat misselijk worden, had ik bij Knight of Cups! Bij deze niet. Die andere twee die je noemt heb ik niet gezien.. zal ze eens gaan kijken.
Na Tree of Life weet ik dat zijn films niet aan mij besteed zijn…deze ga ik dus ook niet zien.
Ah ok 🙂 ieder zijn ding hè