Eind jaren zeventig in New York, zie je in deze film met duidelijk verouderde beeldkwaliteit. Maar dat heeft wel zo zijn charme vind ik. Het is een typische Jim Jarmusch; lekker vaag en met inside jokes. Inclusief spannende tonen op de achtergrond voor de versterking van de emoties en gevoelens van de hoofdpersonen.

Twintiger Allie (Chris Parker) is een zwervende aardbewoner. Hij is liever niet thuis bij zijn vriendin Leila (Leila Gastil), iets wat haar doodongelukkig maakt. Op geniale wijze wordt het leven en karakter van Allie weergegeven.

Ik vind de subtiliteit in de stijl van Jarmusch erg leuk. Je gaat er geconcentreerd van kijken. Het maakte het bioscooppubliek in Eye, waar de film vertoond werd ook volledig stil, tot en met na de aftiteling. Een goed teken.

Wat je kunt verwachten? Een film vol met stilte en pauzes. Het gaat allemaal om de kijkervaring. Aanrader. Tenzij je niet van ‘vaag’ houdt.

Link naar Permanent Vacation.