De jaren tachtig is, leert Paris is Burning, de bloeitijd van de travestieten in Harlem, New York. Deze documentaire brengt een maatschappelijk getint verhaal over (over)leven als Afro-Amerikaanse homo-man in de stad.

De travestieten in de film doen gepassioneerd mee aan ‘The ball’; een wedstrijd voor de beoordeling van hun uiterlijk en kleding. Hierbij geldt: hoe meer je op een vrouw lijkt, hoe beter. Het is niet alleen een ’talent’-show, de mannen putten hier hun eigenwaarde en een bepaalde bevestiging uit, die ze voor hun gevoel nergens anders krijgen. De show creëert een eigen veilige gemeenschap binnen de homogemeenschap, waar iedereen kan zijn wie hij wil zijn. Je leert in de documentaire allerlei nieuwe termen, die deze groep travestieten toepassen om hun eigen cultuur mee te bestempelen.

Goed? Niet goed? Ik was erg afgeleid tijdens de film, dat is bij mij altijd een slecht teken. Misschien komt het door de overdaad aan extravagantie. Toch brengt de film een belangrijk thema aan het licht: de acceptatie van homoseksuelen en hoe de maatschappij omgaat met mensen die afwijken, opvallen, anders zijn. Dat vind ik goed. De uitvoering mist alleen wat afwisseling en perspectief. Je ziet uitsluitend de travestieten zelf, dat vind ik jammer en wat beperkend.

Eindconclusie: mediocre. Wel een inhoudelijk goede documentaire, minder spannend om naar te kijken. Ondanks de heerlijke jaren-tachtig-sfeer.

Link naar Paris is Burning.