Documentaire Kedi verraste mij. ‘Een film over katten: wat is daar nou leuk aan’, was mijn eerste gedachte, waardoor ik de film tot nu toe had overgeslagen. Door omstandigheden belandde ik in de bioscoopzaal van Rialto en besloot ik Kat toch een kans te geven. 

Veel ‘aah’ en ‘ohh’ klonk in de bioscoopzaal gedurende de 79 minuten van de film. Aanvankelijk was ik nog sceptisch: ‘Dit zal wel erg leuk zijn voor kattenliefhebbers’, maar na een tijdje moest ik toch toegeven dat de beelden wel erg schattig waren. Ik begon zelf ook mee te doen met de ah’s en de oh’s. Het was ontspannend om naar te kijken.

Los van alle schattigheid bleek Kedi ook een spirituele film, die de functie van katten in ons leven bespreekt. Je ziet baasjes over hun katten praten en zo leer je allerlei verschillende katten kennen. In Istanbul hechten bewoners meer waarde aan het karakter van de kat en laten ze hun katten meer vrij dan in Nederland. Dat vond ik interessant om te zien.

Eindconclusie
Concluderend kan ik me dus positief uitspreken over Kedi. Zelfs mensen zonder kat kunnen genieten van deze documentaire. Dierenhaters worden misschien wel overtuigd van de voordelen van een huisdier. En nee, deze kattenfilm was dus niet saai. Aanrader voor wie zin heeft in de combinatie ‘schattig’ & ‘spiritueel’.

Link naar Kedi.