Jaar: 2017
Regisseur: Dave McCary

Soms twijfel ik tijdens een film of het een goede keus was om te gaan kijken. Ik liep ooit weg bij Venus in Fur en Nocturnal Animals vond ik goed, maar net iets te spannend. Ook Brigsby Bear begon zó surrealistisch en eigenaardig, dat het leek of ik een inschattingsfout had gemaakt. Ik verwachtte iets normalers en had zin in iets normalers. Maar het bleek slechts een korte fase van de film.

Surrealistisch

Het surrealistische aan de film is werkelijk onwerkelijk, namelijk een wereld bedacht door kidnappers Ted (Mark Hamill) en April (Jane Adams), speciaal voor hun nep-zoon James (Kyle Mooney). Snel na de eerste minuten verandert Brigsby Bear in de gehoopte film: wat normaler.

Taboe

Toch blijft Brigsby Bear een apart verhaal. Er wordt lichtelijk de spot gedreven met het idee van kidnapping. Dit vind ik nogal gewaagd. Toch belicht het daarmee een aspect van langdurige ontvoering waar een taboe op berust. Namelijk het idee dat een slachtoffer zich in bepaalde zin kan hechten aan zijn of haar kidnappers.

Best grappig

Je zou kunnen gaan denken: is dit waargebeurd? Maar nee, acteur en comedian Kyle Mooney schreef zelf het script. Het is dan ook vaak best grappig. Je ligt niet krom van het lachen, maar er zit humor in. De beste scène vind ik de taperecorder in de gevangenis.

Beer

Brigsby Bear gaat dus ook over een beer, waar James erg fan van is. Naast de comedy brengt de film ook drama en is het soms alsnog wat onrealistisch. James lijkt een persoon met Asperger, maar dit kan ook zijn gebrek aan ervaring in de maatschappij zijn.

Conclusie

Een wat vreemde film, in een jaren-zestig-berenjasje. Alleen kijken als je écht denkt dat je dit leuk gaat vinden. In de lijst van films die je gezien moet hebben, hoort Brigsby Bear – ondanks dat het een kwalitatief goede film is – niet thuis vind ik. Daarvoor klopt het verhaal nét niet. Ertussen.

Link naar Brigsby Bear.