Les fantômes d’Ismaël is echt een hele vreemde film. Het begint als iedere andere arthouse film, maar naarmate je langer kijkt raak je steeds meer het spoor bijster. 

Er is een film die gemaakt wordt in de film. Er is een weduwnaar met een nieuwe vriendin. Er is een zelfbewuste vrouw. Er is een teruggekeerde bitch. Er is een rouwende oude man, die verdriet heeft om het verlies van zijn dochter. Een man op sterven. Een intelligente, onpeilbare broer. En zijn vrouw. Er zijn versierpogingen. Etentjes. Strandbezoekjes. En dat alles als een soort chaotische waaier gepresenteerd aan de kijker. Desplechin heeft hiermee vast geprobeerd om de film interessanter te maken, maar ik had deze film interessanter gevonden zonder de moeilijke verhaalloop. Verder is het ook een typisch Franse film. Franse karakters. Franse ontrouw.

Kijken, niet kijken? Ik kan niets bedenken dat écht de moeite waard was in deze film. Los van de goede acteurs. Ik ben fan van Alba Rohrwacher. Een klein pluspunt dus. Verder totaal af te raden, deze Ismael’s Ghosts. Het is simpelweg beneden peil.

Link naar Les Fantômes d’Ismaël.