Jaar: 2018
Regisseur: Nadine Labaki

Met Capharnaüm ga je als kijker diep. Diep de Libanese samenleving in, diep de problemen in. 

Van de straat

Voorafgaand aan de film – die ik deze keer in het Louis Hartlooper Complex in Utrecht keek – hoorde ik van de explicateur dat Nadine Labaki mensen letterlijk van straat geplukt heeft, om in haar film te spelen. Ook heeft ze zelf een kleine rol als advocaat.

Tranentrekker

Daarnaast vinden veel mensen de film een tranentrekker, maar zegt Labaki zelf, dat ze dit met opzet juist níet heeft willen laten gebeuren. Ze wil een puur verhaal vertellen, zonder het zielig te laten overkomen.

Kinderbescherming

Eenmaal kijkende, vond ik het toch al snel aangrijpend. Hoofdpersoon Zain (Zain Al Rafeea) is een jong kind, dat opgroeit onder bizarre omstandigheden, waarbij in Nederland de Kinderbescherming al tien keer op de stoep had gestaan. Sterker nog, Zain was in Nederland waarschijnlijk uit huis geplaatst.

Vlekkeloos

In Capharnaüm doet hij dat zelf. En uiteraard gaat dat niet helemaal vlekkeloos. Hij is dan ook een kind. Zijn eigen karakter komt hiermee steeds meer naar buiten. Dat is fascinerend om te zien. Je volgt zijn stappen en gaat hem steeds beter begrijpen.

Pijn

Al direct na de start, zag ik dat dit een goede film zou zijn, door de prachtige intro. Maar je gaat wel veel zien waarbij je de pijn meevoelt. De pijn van het land. De pijn van een leven als dit.

Mooi, maar droevig

Capharnaüm is een prachtige film. Op een hele mooie manier wordt een heel droevig verhaal vertelt. Maar, er is hoop. Want er is ook een heel mooi einde.

Conclusie

Absolute aanrader. Prachtige film, ook al houd ik niet van droevige films, dus dat zegt wat. Capharnaüm is beter dan alles wat je dit jaar gezien hebt, zoals Roma bijvoorbeeld.

IMDb naar Capharnaüm.