Ik weet niet of je weleens een mockumentary hebt gezien, maar ik kan het aanraden. Verfrissend genre tussen de fictiefilm en de documentaire.
Bij The Reunion kijk je naar een (fictie-)film, die qua verhaallijn erg snel gaat. Je begint al bijna weer de uitgang van de bioscoopzaal te zien. Totdat deel twee van de film begint: het documentaire-gedeelte. Ineens worden de karakters werkelijkheid en kom je meer te weten of de filmmaakster Anna Odell. Persoonlijk was voor mij die overschakeling het moment dat ik het interessant begon te vinden.

In deel één van de film zie je de maker zelf als hoofdpersonage. Zij speelt het gebeten hondje, een volwassen geworden vrouw die als kind in haar klas voortdurend gepest is. Ze weet de schoolreünie, die als feestje bedoeld is, te verpesten met de vuile was die ze buiten hangt. Zoals ze zelf aangeeft, zegt ze nu wat ze toen niet kon. Dat vind ik sterk.

Wat ik minder vind aan dit gedeelte is het feit dat het gefrustreerd overkomt; alsof Anna Odell de negatieve ervaringen uit haar jeugd nog niet verwerkt heeft. Ze lijkt er nog dagelijks mee te worstelen. Anderzijds valt dat misschien mee, omdat dit de realiteit is van de filmmaakster en ze wel zoveel lef heeft om deze film te maken. Ook komt je niet precies te weten hoe erg de pesterijen daadwerkelijk zijn geweest. Misschien is het een ervaring die je inderdaad voor altijd bij je draagt en op je netvlies blijft staan.

Het is fascinerend om te zien hoe er uiteindelijk gereageerd wordt op haar film. De ultieme wraakactie is het. Ook vind ik het leuk op deze manier weer iets meer over de Zweedse cultuur te weten te komen.

Ik kan The Reunion zeker aanraden.

Link naar IMDb-pagina.