Bizarre film over de postbode in een arm, verlaten dorpje in Rusland. De meeste bewoners zijn vertrokken naar de stad en daarom bestaat er ook geen school meer. De enkeling die hier nog woont, is afhankelijk van zijn mededorpeling en van de levering van spullen in de supermarkt. Het is alsof je teruggaat in de tijd. Zelfs stromend water is er niet. De mensen leven een simpel leven en zijn veelal niet erg gelukkig.

Het is interessant om te zien hoe het leven kan zijn als je afscheid neemt van alle luxe waar wij nu zo aan gewend zijn. The Postman’s White Nights komt zo echt over dat het een documentaire lijkt en dat klopt deels: het is een docudrama. De karakters in de film zijn echt en de regisseur heeft zich laten inspireren door wat zich voor zijn ogen voltrok tijdens het filmen. Een echte verhaallijn ontbreekt, toch vond ik het niet saai om naar te kijken.

Aanrader, omdat het weer eens totaal iets anders is. Het won de Zilveren Leeuw voor beste regie op het Filmfestival van Venetië.

Link naar The Postman’s White Nights (Belye Nochi Pochtalona Alekseya Tryapitsyna)