De centrale persoon in deze film is de belichaming van het woord hulpeloos. Ze lacht gedurende 98 minuten slechts enkele keren. Soms wordt het een beetje ongemakkelijk om naar te kijken, maar deze Nelly (Nina Hoss) is dan ook een getekende vrouw en in een moeilijke positie. Haar echtgenoot, voordat ze werd opgepakt door de Nazi’s en in een kamp terecht kwam, herkent haar na haar overleving niet meer terug.

De film begint wat vreemd en het duurt lang voordat het verhaal is opgestart, maar als je eenmaal ‘Phoenix’  in beeld ziet – de naam van een cafe – weet je dat je naar de juiste film kijkt.

Om in te zien dat de film toch best goed is, moet je Phoenix helemaal uitkijken. Het is niet het beste wat je ooit gezien hebt, maar wel een mooi verhaal.

Link naar Phoenix.