Deze film heb ik een tijd geleden zien, maar hij draait nog steeds in de bioscopen.

Een kleine introductie -> Dansende Italianen en senioren
Op 7 november 2013 ging La Grande Bellezza in premiere. Bij uitzondering had ik – noodgedwongen tijdens bezoek aan een andere film – de trailer gezien. De dansende Italianen op een dak in Rome kon ik niet weerstaan. Ik moest deze film zien! En snel ook. Maar dat bleek ingewikkeld. Ik heb nog nooit zoveel moeite gedaan voor een film. 
Kil
Zaterdagmiddag 9 november: het leek me een heel onpopulair tijdstip om naar de film te gaan. De drommen mensen rondom de ingang voorspelden iets anders. Ik hoorde een jongen buiten al bellen met zijn vriendin: “Ik ga nu bellen met Rialto, of ik kan reserveren”. In al mijn optimisme passeerde ik hem om naar binnen te gaan, waar een lange rij mensen mij verwelkomden. Daar kwamen de kille woorden ‘La grande bellezza uitverkocht’ tot me, via een bord boven de kassa. Later begreep ik hier de oorzaak van: waar ik ook kwam, ik zag overal posters van deze film. Homepages van filmhuizen wisten niets anders te plaatsen dan foto’s van La Grande Bellezza. Als je maar genoeg aandacht vraagt raakt blijkbaar iedereen geïnteresseerd. Oké, de film leek me leuk. Maar niet leuker dan alle andere films. De dinsdag die daarop volgde, leek het me handig om op tijd kaarten te regelen. Dus stond ik in de middag bij de kassa van De Balie om twee kaarten voor die avond te reserveren. Uitverkocht. Dinsdagavond!
Senioren claustrofobie
Het weekend daarop wilde ik zeker van mijn zaak zijn, als je eenmaal twee pogingen hebt gedaan ga je door tot het eind. Dus belde ik zondag Rialto op met het dringende verzoek voor mij te reserveren. Dat ging goed. In al mijn naïviteit ging ik er direct van uit dat de storm van filmbezoekers was gaan liggen. Tijdens aankomst bij Rialto een paar uur later bleek dit onjuist. Ik had nog nooit zoveel senioren in een ruimte gezien. Ik kreeg er spontaan claustrofobie van. Had ik me vergist in deze film? Was dit eigenlijk een seniorenfilm omdat de hoofdpersoon ook niet te jong was? Of was dit eigenlijk een seniorenbioscoop? Ik kon me er van vorige bezoeken aan Rialto niets van herinneren. Ik bleek niet de enige met zorgen.
Normale mensen
In de filmzaal werd ik dankbaar aangesproken door een stel naast me. “We gaan nooit meer op dit tijdstip naar de film,” gniffelde de vrouw. “Ja, druk hè”, zei ik om beleefd te blijven. “Wij dachten al dat wij de jongsten waren,” reageerde de vrouw. Dit stel naast me was zelf ook niet de jongste maar verzekerde mij: “Wij zijn nog geen 65+ hoor!”. Het was prettig om even met normale mensen te kunnen praten. Deze man en vrouw vonden de senioren geen leuk filmpubliek. Ze waren volgens hen opdringerig. Hierna begon de man mensen aan te wijzen die gekke dingen deden. “Die heeft zijn jas nog aan!”, “Kijk, die eet een meegenomen boterham!”. Waarna hij hard lachte. Ik lachte mee. Het was ook wel grappig, vooral dat dit schaamteloze gedrag voortkwam uit een man van minimaal 50 jaar oud.

De recensie -> Dansende Italianen, nu echt
Jep Gambardella is de man om wie het draait. De film begint, net zoals de trailer, met de scène op het dak. Dat is fijn, weet je meteen waarvoor je gekomen bent. Is overigens volledig in lijn met mijn visie op het fenomeen ’trailer’. Dat waar de film mee wil pochen, zit in de trailer. Veel spannenders ga je niet zien. Wel heel veel mooie beelden van Rome.

Filosofie
De levensfilosofieën van Jep had ik niet willen missen. Daar wordt je mee overspoeld in La Grande Bellezza. De opmerkingen gaan uiteindelijk niet ergens specifiek naartoe – er is geen sluitende moraal – maar levensfilosofie inspireert mij altijd.

Wat ik mooi vind aan Jep, is dat hij zegt: “Ik was bedoeld om schrijver te zijn. Ik was gevoelig.” Hij huilt ook in de film, maar blijft stoer.

Keuzes
Jep is een aantrekkelijke man die makkelijk vrouwen versiert. Hij begeeft zich in een gezelschap van rijke Italianen in Rome, die graag veel feesten bezoeken. De eerste scène die me aanspreekt is de scène waarin hij stiekem vertrekt na een one-night-stand met een vrouw. Hij zegt: “Sinds mijn 65e ben ik gestopt met dingen doen waar ik niet in geloof. Het is tijdverspilling”.

Mislukt
Op een bepaald moment ontstaat er een discussie in zijn vriendenkring. Een van de vrouwen doet zich graag voor als de enige succesvolle. Jep wijst haar erop dat ze als groep allemaal mislukt zijn en samen over onzin praten.

Experimentele kunst
De allerbeste scène in deze film vind ik het moment waarop een klein meisje haar kunsten vertoont.

De film duurt wat te lang, maar ga vooral kijken.

Klik voor de IMDb-link hier.