Frank is een wat vreemde film, die naarmate je langer kijkt meer diepte krijgt. In het begin vraag je je af waarom er iemand rondloopt met een nephoofd en of deze ‘pop’ als een serieus karakter in het verhaal hoort. Gelukkig zorgt hoofdpersoon Jon (Domhnall Gleeson) voor de beantwoording van deze vragen en wordt duidelijk dat dit niet het geval is. 

Ook al komt Frank met zijn papieren hoofd ongewoon over, het verhaal is niet verzonnen maar gebaseerd op Chris Sievey, die zich als frontzanger van de Frank Sidebottom Oh Blimey Big Band in de jaren ’70 en ’80 daadwerkelijk verstopt achter een kunsthoofd.

In de film zie je hoe een nieuw bandlid (Jon) zich bij de formatie die geleid wordt door Frank, voegt en hoe hij contact maakt met de bandleden. Jon is de enige ‘normale’ persoon binnen de groep en past daarmee slecht in het gezelschap.

Wat mooi is aan de film, is de verkniptheid van de muzikanten en het verhaal dat achter Frank schuilt. Je ziet uiteindelijk waarom hij het masker draagt.

Ik vind Frank niet een hele goede film maar er zitten elementen in die wel tot de verbeelding spreken en interessant kunnen zijn. In het bijzonder als je iets hebt met muzikanten of muziek.

Link naar IMDb-pagina.