Ok, Will Smith krijgt al voordat hij zijn mond opentrekt een applaus van me, maar toch heeft hij deze film niet naar grote hoogten gebracht. Het verhaal is erg gefocust op drama en daaraan toegevoegd wat kerst-diepgang. Zoals men graag ziet in de decembermaand. 

Het verhaal gaat over de totaal ineengestorte Howard (Will Smith) die aan de leiding staat van een succesvol reclamebureau in New York. Hij heeft last van depressie want zijn kind van zes is overleden twee jaar geleden. Je kunt je vraagtekens zetten bij hoe extreem zijn mentale toestand in de film wordt uitgebeeld. Zijn collega’s (onder andere Kate Winslet als Claire) vangen al het werk op en maken zich zorgen over de toekomst van het bedrijf.

In het begin kijkt Collateral Beauty weg als een B-film vind ik, maar in het tweede deel wordt dit goedgemaakt en vond ik de film een stuk interessanter. Het kijkt niet echt weg als een dramafilm, meer als een vertrouwde Amerikaanse productie met regelmatig humor. Op een luchtige manier is geprobeerd om veel tranen op te wekken bij de kijker, maar ik vind dat regisseur David Frankel daarin wat is doorgeslagen. Positief aan de film is dat alle verhaallijnen goed samensmelten en kloppen.

Conclusie? Mediocre. Maar op zich een makkelijk-naar-te-kijken keus als je niet al te kritisch bent.

Link naar Collateral Beauty.