Al een tijd was ik benieuwd naar deze film. Ik verwachtte een kunstzinnig en alternatief verhaal, maar niet zo buitengewoon als de film daadwerkelijk is. En dat is niet persé een compliment. De film is een verzameling van hele vreemde ‘sketches’ zonder samenvloeiende verhaallijn. De ondertoon is treurig, melancholisch. 

Soms is het grappig. Bijvoorbeeld wanneer twee mannen bloedserieus en met een weinig appetijtelijk voorkomen feestartikelen proberen te verkopen.

De personages hebben allen een spierwitte huid. Ze zijn als het ware al dood tijdens hun leven.

Soms is de film heel gruwelijk en dat kon ik minder waarderen. Bijvoorbeeld wanneer je iemand dood ziet gaan na het openen van een wijnfles of een aap ziet die elektrisch getest wordt.

De film is bovenal heel raar. De taal die de personages spreken helpt daar niet bij: Noors. De scène die het meeste indruk op me maakte vindt plaats in het café (foto). De barvrouw zet daar – jaren geleden – een lied in waarmee ze vraagt aan haar klanten haar te betalen via een kus.

Of A Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence wel of geen aanrader is vind ik moeilijk te zeggen. Een voorwaarde voor het kijken is dat je openstaat voor vreemde scènes.

Link naar IMDb.