In het begin van de film was ik het even kwijt. De scènes waren zo kunstzinnig dat het moeilijk was om er een strekking uit te halen. Maar na een tijdje raakte ik gewend aan de absurdistische stijl van de Italiaanse filmmaker Pier Paolo Pasolini (Willem Dafoe) – over wie dit verhaal gaat – en werd het wat makkelijker om te volgen. 

Toch bleef het een vreemde film, over een nog vreemdere filmmaker. Zijn dood aan het eind vond ik een verademing en verbetering van waar ik de voorgaande tachtig minuten naar aan het kijken was.

Concluderend
Ik raad de film niet aan, het is te abstract met weinig verhaal.

Link naar Pasolini.