Nadat ik het Popcorn Panel* van het Parool gelezen had, was ik op het ergste voorbereid. Deze film zou te lang duren. Alles zou halverwege al verteld zijn. Nu ben ik iemand die vaak op ongeveer 66 procent het wel gezien heeft en het laatste deel dan met pijn en moeite wegkijkt. Dus was ik om mijzelf in bescherming te nemen in het gangpad gaan zitten. Meer voor het vrije gevoel. Bleek niet nodig te zijn.

Je droom leven
Het is mijn persoonlijke voorkeur voor het onderwerp, dat besef ik, maar ik vind deze film een aangename verrassing in filmland. Je krijgt er adrenaline van. De film gaat over dromen najagen, grenzen verleggen, leren, jezelf helemaal kapot werken en de balans opnieuw opmaken. Daarnaast gaat het over relaties. Leonardi di Caprio zet de rol van Jordan Belfort zoals hij bij elke rol doet, heel sterk neer. Ik was vroeger al een fan van deze acteur, hoewel dit in mijn tienerjaren was waarin ik sterk gefocust was op mooie mannelijke verschijningen, maar ik kom er bij deze film opnieuw achter dat ik deze mening nog steeds heb en dat is gebaseerd op zijn acteerwerk. Daarnaast speelt er nog een andere leuke acteur in: Jonah Hill (Donnie Azoff in de film). Hij zet zijn personage geweldig neer. De connectie tussen Jordan en Donnie maakt de film het waard om naar te kijken.

Lemmons
The Wolf of Wallstreet gaat natuurlijk ook over geld. Verder gaat de film over seks en drugs. Het is maar dat je het weet. Een van de beste en meest hilarische filmscènes die ik in jaren heb gezien is de scène die volgt na de inname van ‘Lemmons’. Dit is een drug. Ik ben Leonardo di Caprio en Martin Scorsese dankbaar. Een minder sterke scène is een Titanic-achtig ritueel in het laatste deel van de film. 

Er zit al met al niet zoveel diepte in de film, maar voor 179 minuten kijkt het lekker weg. En dat is een kunst. Als je houdt van de Amerikaanse cultuur, ga vooral kijken.

* PS van de Week 18 januari 2014

Klik voor de IMDb-pagina van deze film hier.