Als ik Diane Lane zie, moet ik denken aan Under the Tuscan Sun, wat ik een vermakelijke B-film vond over een vrouw in Italië. Nu ik haar weer in Paris Can Wait zie, moet ik concluderen dat er iets is in haar acteerstijl, dat op mij kunstmatig en overdreven overkomt. Niet dat het vervelend is om films met haar te kijken, maar haar personages lijken voor mij steeds net niet helemaal realistisch.
Lees verder →