Jaar: 2013
Regisseur: Spike Jonze

Mijn vuurdoop op het IFFR: het Internationaal Film Festival Rotterdam. Woensdagavond 22 januari 2014 reis ik door weer en wind af naar Rotterdam om de openingsavond van dit festival te beleven. Helaas zijn mijn vrienden en ik erg mobiel, dat wil zeggen, we doen vrij veel met onze fiets, wat betekent dat we niet met de auto maar met het OV naar Rotterdam gaan. Na de openingsfilm is er een borrel. Deze is ons niet gegund, blijkt achteraf. Hadden we maar een auto, dan hadden we tot diep in de nacht Rotterdam tot de wildste plek op Aarde gemaakt. Zoiets.

De recensie

Deze film heeft een hoofdrolspeler die me trekt vanaf de filmposter. Namelijk Joaquin Phoenix (o.a. bekend van Gladiator). Maar na een paar minuten film kijken is mijn interesse wat gekelderd. Hoewel hij een mooie verschijning blijft. Maar wat ik gek vind aan zijn rol is dat deze Theodore niet zo hetero lijkt maar het wel speelt. De film is op de toekomst georiënteerd. Er wordt een wereld geschetst waarin men nog amper een tas bij zich draagt, waarin je niets hoeft te doen om je huis gezellig te maken en waarbij computerspellen letterlijk je huis binnenwandelen.

Theodore is een eenzame man die de liefde met zijn ex-vrouw aan het verwerken is. In deze periode wordt hij verliefd op zijn computer. Spike Jonze presenteert deze film als een liefdesverhaal, maar ik ben het niet met hem eens. Ik vind dat hij een angstaanjagend toekomstbeeld schetst waarbij wij als mens zo ver zijn afgedwaald van de realiteit dat wij genoegen nemen met een computer. Waarin wij onszelf dus als mens letterlijk hebben uitgeschakeld in deze mondiale wedstrijd tussen mens en computer, die nu al bezig is. Momenteel is de computer al sneller dan ons als mens, wat ervoor zorgt dat we gestresst raken, het beeld dat Spike Jonze schetst is echt mijn ergste nachtmerrie. Dat aspect vind ik overigens het beste aan deze film: een signaalfunctie om ons wakker te schudden. Dat als we zo doorgaan we straks onszelf en elkaar volledig verloren zijn. Hoewel dit, zover ik begrijp uit interviews met Spike Jonze, niet zijn bedoeling is. Hij heeft deze film juist gemaakt om te laten zien dat liefde om iets anders gaat, waarbij hij deze technologische liefde als voorbeeld gebruikt. Hij gelooft in deze liefde. Ik geloof zeker ook zeker dat een mens tot dit soort liefde in staat is, maar ik zie deze uitwerking juist als een negatieve beïnvloeding van het filmpubliek. Ik word droevig van deze film.

Het onderwerp en de strekking heb ik na een half uur al begrepen, maar moet ik uitkijken tot het eind, dat is jammer. Stilistisch is de film prachtig uitgewerkt. Ook heeft deze film inhoud en diepte, wat hem heel goed maakt. Maar het is niet mijn persoonlijke favoriet.

Klik voor de IMDb-pagina hier.
Lees het interview met Spike Jonze in de Volkskrant hier.