In het begin van de film was ik het even kwijt. De scènes waren zo kunstzinnig dat het moeilijk was om er een strekking uit te halen. Maar na een tijdje raakte ik gewend aan de absurdistische stijl van de Italiaanse filmmaker Pier Paolo Pasolini (Willem Dafoe) – over wie dit verhaal gaat – en werd het wat makkelijker om te volgen. 

Lees verder →