Jaar: 1997
Regisseur: Takeshi Kitano

Japanse films vind ik vaak heel goed en fascinerend, omdat ze zo anders zijn dan Amerikaanse en Europese films. Ik ontdek steeds weer wat nieuws. Zoals Hana-bi, waarin op een bijzondere manier misdaad met liefde wordt gecombineerd, bijgezet door humor.

Tweeledig

Je landt in een omgeving van zeer adequate bankovervallen aan de ene kant, als hele liefdevolle relaties aan de andere kant. Dit maakt Hana-bi erg leuk en verrassend. Deze tweeledigheid verwacht je niet direct op het begin. Het begint namelijk met vier rechercheurs die ruige dingen doen, waaronder Kitano zelf, in de rol van Nishi. Naarmate je langer kijkt ontdek je de diepgang.

Schilderen

Er zitten een paar prachtige scènes in Hana-bi. Zo begint Nishi’s collega Horibe (Ren Osugi) door omstandigheden in zijn leven te schilderen, en zie je hoe Nishi en zijn vrouw in stilte van elkaar genieten en grapjes uithalen. Er wordt niet veel gecommuniceerd in de film, maar dat is allerminst saai. Je kijkt extra gefascineerd naar de snel voltrekkende verhaallijn.

Muziek

De muziek is heel mooi. Je droomt ermee weg tijdens sommige scènes. Op andere momenten verbaas je je weer over de geniale geluidseffecten tijdens een doeltreffende klap. Wat ook regelmatig voor een lach op je gezicht zorgt.

Conclusie

Een film die verrast. Vooral een tip als je van Japanse films houdt. Bovendien, in 1997 won Hana-bi de Gouden Leeuw op het filmfestival van Venetië. Aanrader.

IMDb naar Hana-bi.